«Ο Λύκος Μένει Σπίτι» είναι ένα εξαιρετικό σε σύλληψη και πλοκή αστυνομικό μυθιστόρημα από την πολλά υποσχόμενη συγγραφέα Έλενα Μπολονάση και τις εκδόσεις Ψυχογιός.Η συγγραφέας δεν επιλέγει τον εύκολο δρόμο της γραμμικής αφήγησης, αλλά αντιθέτως κινείται χρησιμοποιώντας την αφηγηματική τεχνική που ονομάζεται in medias res. Πρέπει, λοιπόν, να φτάσουμε στο δεύτερο μέρος όπου μέσω μιας αναδρομής στον χρόνο, με ένα εξαιρετικά ευρηματικό flashback, συναντάμε τους ήρωες στην παιδική τους ηλικία. Τότε συνειδητοποιούμε πως συνδέονται όλα, αφού αποκαλύπτεται ότι έχουν μεγαλώσει σε ένα άθλιο και απόλυτα κακοποιητικό περιβάλλον ενός ορφανοτροφείου. Τα όσα τραγικά περιστατικά συμβαίνουν εκεί μέσα θα τους στιγματίσουν για πάντα και θα προκαθορίσουν την ενήλικη ζωή τους καθώς η παιδική ηλικία σε κυνηγάει μέχρι να σε πιάσει…Μετά την αναδρομή αυτή, επιστρέφουμε στο σήμερα και τους συναντάμε ξανά να βιώνουν τις συνέπειες αυτής της τραυματικής παιδικής ηλικίας, στο τελευταίο μέρος του βιβλίου. Πρόκειται για το δυνατότερο κομμάτι, αφού σε αντίθεση με το συνηθισμένο μοτίβο της αστυνομικής λογοτεχνίας, δηλαδή τους γρίφους και τους εξιδανικευμένους ήρωες-ντέτεκτιβ που εμφανίζονται και δίνουν λύσεις ως από μηχανής θεοί, η συγγραφέας βουτάει στα άδυτα της ψυχής δίνοντας στον αναγνώστη να καταλάβει ορισμένους από τους λόγους που οδηγούν κάποιον στο έγκλημα, όπως επίσης τα βαθύτερα αίτια που μετατρέπουν ορισμένους ανθρώπους σε θύτες ενώ άλλους σε θύματα. Ακόμα και εκείνοι που δε συνηθίζουν να διαβάζουν το συγκεκριμένο είδος, θα απολαύσουν το δίχως άλλο αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημα, καθώς εμπεριέχει πλήθος κοινωνικών μηνυμάτων.Ο Λύκος άλλωστε στις περισσότερες περιπτώσεις μένει σπίτι. Οι παραβατικοί άνθρωποι δεν έχουν την όψη ψυχοπαθών serial killers και κατά συρροή βιαστών, όπως στις ταινίες. Είναι ο γείτονας που δέρνει τη γυναίκα του, είναι ο εμφανίσιμος άντρας της διπλανής πόρτας ο οποίος δε δέχτηκε κάποιο βράδυ την απόρριψη μιας γυναίκας με αποτέλεσμα να τη βιάσει, είναι ο άνθρωπος με το πρόσωπο του ευυπόληπτου πολίτη που του παρέχει ένα είδος κάλυψης για τις αποτρόπαιες πράξεις του, όπως της παιδεραστίας ή της μαστροπείας.Το μυθιστόρημα είναι κυριολεκτικά βγαλμένο από τη ζωή, η οποία ξεπερνάει συχνά και την πιο νοσηρή φαντασία. Δυστυχώς δε, καθίσταται επίκαιρο με τα τόσα τραγικά περιστατικά κακοποίησης τα οποία έρχονται στο φως καθημερινά μέσα από τα μέσα ενημέρωσης. Αν θέλετε μία δυνατή αναγνωστική εμπειρία που σίγουρα θα σας μείνει χαραγμένη στο υποσυνείδητο, δεν έχετε παρά να επιλέξετε το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, γιατί «Ο λύκος μένει σπίτι»

https://vivlionerga.blogspot.com/2022/11/blog-post_20.htmlΠολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί. Γιατί κάποιος είναι βίαιος, σκοτεινός και απόμακρος; Γιατί κάποιος γίνεται εγκληματίας; Γιατί κάποιοι άνθρωποι ακολουθούν τον παραβατικό δρόμο; Το βιβλίο της Έλενας Μπολονάση "Ο λύκος μένει σπίτι" έρχεται με μια ευαίσθητη ματιά να μας φανερώσει την ρίζα πολλών πραγμάτων που καθορίζουν την ανθρώπινη ψυχή από το πρώτο στάδιο της καθώς εκείνη κτίζεται ως και την ενηλικίωση της όταν και ξεσπά και ξερνά τα απωθημένα της τα συνειδητά και τα υποσυνείδητα. Και να μας κάνει να κατανοήσουμε το πόσο σημαντικό είναι να επέμβουμε με αγάπη και στοργή σε ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς γονείς. Η ιστορία ξεκινά με την ζωή των πρωταγωνιστών στο σήμερα. Τους συναντάμε ξεχωριστά σε σύντομες περιγραφές της σημερινής τους ζωής. Και ερχόμαστε σε επαφή με συμπεριφορές που μας φέρνουν οργή, λύπη, θυμό. Μυστήριο και έντονη αγωνία καθώς η ιστορία γυρίζει στο παρελθόν για να ενώσει τα βήματα τους εκεί όπου έζησαν τα παιδικά τους χρόνια στο γκρίζο κτίριο του ορφανοτροφείου, πίσω από τις κλειστές του πόρτες, στους υγρούς τοίχους και στα σκοτεινά υπόγεια που έθρεψαν τους χειρότερους εφιάλτες τους. Έχουν να αντιμετωπίσουν τα γιατί της ορφάνιας ή της εγκατάλειψης, αλλά και ένα ανθρώπινο κλοιό διαφθοράς και διαστροφής. Ένα ανθρώπινο κλοιό αδιαφορίας, αλλά και ελάχιστους ανθρώπους που προσπαθούν να ρίξουν έστω και ελάχιστο φως ελπίδας στα θλιμμένα όνειρα τους, προσπαθώντας με κάθε δύναμη να τους τραβήξουν όσο γίνεται μακριά από τους δράκους και τους λύκους του ζωντανού εφιάλτη τους. Τα όσα ζουν μέσα στο ορφανοτροφείο τα πέντε παιδιά που μετά τα συναντάμε σαν ενήλικες έχουν σαν βάση και σαν πηλό τα όσα βάναυσα έζησαν μέσα στο ορφανοτροφείο και το πως το καθένα το επεξεργάστηκε στην ψυχοσύνθεση του και το αφομοίωσε στην εξέλιξη του. Όλοι οι χαρακτήρες όμως μηδενός εξαιρουμένου αποσύρονται διαρκώς στην δική τους πραγματικότητα που τους καταδιώκει συνεχώς και που άλλοτε γίνεται εμμονή. Που άλλοτε γίνεται ψευδαίσθηση. Άλλοτε γίνεται εξάρτηση. Που γίνεται εκδίκηση, τιμωρία και λύτρωση. Η απόδοση της σκληρότητας ρεαλιστική όπως και η απόδοση της παιδικότητας και της διαφορετικής οπτικής που έχουν τα παιδιά απέναντι σε ότι δεν μπορούν να καταλάβουν και να κατανοήσουν. Η σωματική και σεξουαλική κακοποίηση υποσυνείδητα δημιουργεί τα δικά της κατάλοιπα καθώς ένα παιδί είναι φτιαγμένο για να μεγαλώνει με αγάπη και ζεστασιά και όχι να μεγαλώνει προσπαθώντας να κρυφτεί από τον φόβο και την ντροπή φτιάχνοντας διαρκώς φρικτές αναμνήσεις στο μυαλό και στην ψυχή. Πολλές φορές προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια και από τον ίδιο τους τον εαυτό φτιάχνοντας υποκατάστατα αλήθειας για να συντηρούν την υποτιθέμενη ασφάλεια τους. Η ατμόσφαιρα επιφορτισμένη από την βία και την βαριά σκιά της εκμετάλλευσης των παιδιών, αλλά παράλληλα και επιφορτισμένη με το ισχυρό δέσιμο που αποκτάνε μεταξύ τους, ψάχνοντας σανίδα σωτηρίας το ένα στο άλλο. Ο αποχωρισμός όταν κάποιο από αυτά υιοθετείται είναι τόσο ισχυρός που κλονίζει και σκοτεινιάζει ακόμα περισσότερο τον κόσμο τους. Η κάθε ιστορία των παιδιών συγκλονίζει. Η ιστορία της Ειρήνης όμως που αναδεικνύει την εγκατάλειψη που είναι καλυμμένη με τον μανδύα της επιλογής και όχι της ανάγκης είναι η πιο σκληρή από όλες, Για αυτό ίσως και η Ειρήνη βάζει τέλος στην εικόνα του εφιάλτη φτιάχνοντας την δικιά της χαρούμενη και ελπιδοφόρα νέα εκδοχή για το μέλλον. Η συγγραφέας δεν δικαιολογεί συμπεριφορές. αλλά επισημαίνει. Μια εγκληματική ή βίαιη στάση, μπορεί να έχει υπόβαθρο. Δεν σημαίνει όμως πως κάθε παιδί που έχει δύσκολα χρόνια θα πάρει τον άσχημο δρόμο. Αλλά τονίζει πως κάθε παιδί πρέπει να έχει υποχρεωτικά την ευκαιρία να έχει μια παιδική ηλικία εναρμονισμένη με τα σωστά βιώματα και τα σωστά πρότυπα. Πώς θα ήταν η εξέλιξη όλων αυτών των παιδιών και πώς θα αντιδρούσαν στην ενήλικη ζωή τους κάτω από το πρίσμα πιο συμβατών βιωμάτων για την παιδική και εφηβική τους ηλικία;Ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι. Ένα βιβλίο που αναδεικνύει και ξεδιπλώνει το θέμα της κακοποίησης και της εγκατάλειψης ανηλίκων. Χωρίς όμως να εστιάζει μόνο εκεί αλλά κυρίως κεντράρει στο τραύμα που αρχίζει και μεγαλώνει μέσα στην ψυχή ενός παιδιού καθώς ενηλικιώνεται. Είμαστε η παιδική μας ηλικία αυτή μας διαμορφώνει και μας καθορίζει. Η παιδική μας ηλικία και τα βιώματα της είναι το βαρόμετρο που θα μας κάνει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Η ζωή μέσα σε ιδρύματα που σκοπό έχουν να κερδίζουν δωρεές επιδόματα και κοινωνικά κονδύλια η ακόμα και να προωθούν παράνομες υιοθεσίες επί χρήματί. Φαινομενικά φροντίζουν αλλά υπόγεια χρησιμοποιούν τα αθώα παιδιά. Η πλεονεξία και η διαστροφή δεν έχει όρια. Παιδιά που μεγαλώνουν στερημένα από γονείς αλλά και από αγάπη και από θαλπωρή και πως εξελίσσονται στην ζωή τους. Με τις καθημερινές υποθέσεις βίας και σεξουαλικής παρενόχλησης παιδιών ακόμα και μέσα σε ιδρύματα, αυτό το βιβλίο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ φέρνοντας κράτος και πολίτες απέναντι στις ευθύνες που έχουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά όλων μας. "Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…", τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Ένα μήνυμα κρυμμένο πίσω από τόσο απλές λέξεις και που παραμένει πάντα επίκαιρο και έτοιμο επιτέλους να το κάνουμε πράξη.