«Τα πρόσωπα που βλέπουμε στην έκθεση αυτή του Μιχάλη Μαδένη είναι τρόφιμοι ψυχιατρείου, κλεισμένοι μέσα εκεί για χρόνια, χτυπημένοι από βαριά ψυχική νόσο. Αυτοί είναι οι αληθινοί εξόριστοι της ζωής και της κοινωνίας, εξόριστοι και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Τα πρόσωπά τους αλλοιωμένα από τη σχιζοφρένεια, αυτό το άλυτο ακόμη ψυχιατρικό αίνιγμα, χαραγμένα από τον πόνο. Ένας από τους πιο βολικούς μύθους που έχουμε πλάσει είναι ότι οι ψυχικά πάσχοντες δεν υποφέρουν, δεν πονάνε, επειδή τάχα δεν έχουν συνείδηση της κατάστασής τους· οι τρελοί είναι -φτάνουμε να λέμε- ευτυχείς, γιατί δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Με τέτοια ψέματα καλύπτουμε την ηθική αδιαφορία μας και επιτρέπουμε στον εαυτό μας να τους ξεχνάει ανένοχα. Ο Μαδένης όμως δεν απέστρεψε το πρόσωπό του, είδε τον πόνο γραμμένο πάνω στο σώμα τους, άκουσε τη βουβή κραυγή τους, και τους ζωγράφισε. Οι πίνακές του μας καλούν να προσέξουμε το λαβωμένο και ικετευτικό βλέμμα τους, να μην προσπεράσουμε το μαρτύριό τους, να αποκριθούμε στον αλάλητο στεναγμό τους. […]
Ο Μιχάλης Μαδένης ζωγράφισε δυστυχισμένους ανθρώπους, με σεβασμό και με αγάπη. Δεν εξωράισε τη δυστυχία τους, αλλά την πόνεσε και τη σεβάστηκε. Τους απέδωσε την ιερότητα που προσήκει σε κάθε αθώο βασανισμένο. Θέλεις να γονατίσεις μπροστά στα άγια πρόσωπά τους.
Οι Εξόριστοι είναι μια έκθεση που σου σφίγγει το στομάχι. Μα ποιος είπε ότι η ζωή έχει μόνο ευχάριστες όψεις; Είναι μια έκθεση εικαστικά και ηθικά απαιτητική. Τα έργα της δεν είναι λίγα, είναι τόσα όσα χρειαζόταν. Αν ήταν περισσότερα, η έντασή τους θα αμβλυνόταν.…».