«Όταν, το 1914, ο Σατί Μπέης ετοιμάζεται να ανοίξει στο Σισλί ένα σχολειό που θα εφαρμόζει τις πιο καινοτόμες εκπαιδευτικές μεθόδους της Εσπερίας, ζητά απ’ τον επιστήθιο φίλο του Τεβφίκ Φικρέτ να λαμπρύνει με την πένα του την περίσταση. Εκείνος ενθουσιάζεται και σκαρώνει την τσαπερδόνα τη Σερμίν, που θα αγαπηθεί από τα Τουρκόπουλα με πάθος. Και θα γίνει με τα χρόνια θρυλική, ως μια απ’ τις πρώτες και αναμφίβολα η ωραιότερη ποιητική συλλογή για παιδιά, ένα βιβλίο τρυφερό αλλά συγχρόνως ριζοσπαστικό, που φιλοδοξεί να σμιλέψει το λογισμό και την ψυχή τους σύμφωνα με τα προτάγματα των καιρών … ο Τεβφίκ Φικρέτ (1867-1915) αποτελεί εμβληματική μορφή της νεότερης ποίησης στην Τουρκία… όχι μονάχα για το ειδικό βάρος των βιβλίων του που συνδιαλέγονται θαυμαστά με την εγχώρια μουσική παράδοση … αλλά και για τις δημόσιες παρεμβάσεις του που διαμόρφωσαν τόσο τη λογοτεχνική όσο και την πολιτική σκηνή της εποχής του…» Αλλά ο δημόσιος βίος τον πότισε πίκρες και οι αλλοτινοί συνοδοιπόροι του τον απογοήτευσαν τόσο ώστε να καταφύγει στην εξοχή ενώ κινδυνεύει η ζωή του και από την εύθραυστη υγεία του. Εκείνον τον καιρό «ετούτος ο ορκισμένος εχθρός κάθε οπισθοδρομικής αντίληψης, ο αψύς και εμμονικά ασυμβίβαστος ιδεολόγος, που ένιωθε πια τις μέρες να γλιστρούν μέσ’ απ’ τα δάχτυλά του σαν τους κόκκους της άμμου, κατάφερε να ανασύρει απ΄ τα τρίσβαθα της ψυχής του τη χαρά, τη δίψα και την έξαψη της ζωής, και να τις μεταγγίσει στα νιόβγαλτα σχολιταρούδια που έκαναν τα πρώτα δειλά τους βήματα στο μυροβόλο και τερπνό Σισλί.» [από το σημείωμα του μεταφραστή]

Κλείσ’ την κουρτίνα, κλείσ’ την κουρτίνα, / κλείσ’ τη γοργά γιατί απ’ το τζάμι / ο ήλιος μπαίνει, μας αλαλιάζει / και τα δεφτέρια μας τα ξεθωριάζει. / Τα γράμματά μου τα λαμπερά / ήσαν πρωτύτερα μαβιά, μα δες τα πια: / ξέβαψαν, χάθηκαν σ΄ ένα λεπτό…/ Τ’ αχνά τα πράματα δεν τ’ αγαπώ!