Αυτό το μικρό αλφαβητάρι μοιάζει με εγχειρίδιο εργόχειρου, καθημερινού στοχασμού πάνω στην οδύνη και στην ομορφιά της ζωής -ομορφιά που είναι πιο δυνατή από τον κακάσχημο κόσμο και πολύ πιο μεγάλη-, πάνω στον θάνατο που είναι ένα μικρό κομμάτι της ζωής, πάνω στον άνθρωπο, και κυρίως πάνω στον άνθρωπο που αφηγείται, τον Homo Fabulator.

Πάνω απ’ όλα, είναι μια ελεγεία για τα λαϊκά παραμύθια, αυτές τις φαινομενικά ανώδυνες ιστορίες που μπορούν να μας σώσουν από ανίατη οδύνη, ανίατη κενότητα, ανίατη δειλία, ανίατη μιζέρια, ανίατη ανία - όλα τα κακά που οδηγούν σε άσκοπο παραγέμισμα ελεύθερου χρόνου κι ελεύθερου πόνου. Σύντροφοι πιστοί, αυτά τα παμπάλαια αφηγήματα μας συντροφεύουν στον νόστο για τη δικιά μας Ιθάκη χωρίς να γίνονται γουρούνια στην ποδιά της Κίρκης, χωρίς να τρώνε τα βόδια του Ήλιου. Μας διδάσκουν εμπιστοσύνη στη ζωή, μας προσφέρουν δύναμη και ομορφιά κι αντέχουν να μας ομορφαίνουν το ταξίδι ως το τέλος.