«Στὴν ὑμνογραφία τῆς ἐκκλησίας μας, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος κατέχει τὴν μέγιστη τιμὴ μετὰ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Ἡ τάξη αὐτὴ ὀνομάζεται «Δευτερεῖα τῆς Τριάδος». Εἶναι δηλαδὴ μετὰ τὴν Ἁγία Τριάδα τὸ πλέον τιμώμενο, ὑμνολογούμενο, προσκυνούμενο, ἐγκωμιαζόμενο καὶ ἑορταζόμενο πρόσωπο. Οἱ ἅγιοι πατέρες μᾶς βεβαιώνουν ὅτι ἡ Παναγία εἶναι τόσο κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἀποκαλοῦν «ἡ ταχυνὴ βοήθεια καὶ ἀντίληψη». Ἡ ἱερότητα τοῦ προσώπου τῆς Παναγίας μας λόγω τῆς μητρότητας καὶ στοργικότητάς της, ἀλλὰ καὶ τῆς θέσης ποὺ κατέχει ὡς μητέρα τοῦ ἐνανθρωπίσαντος Θεοῦ, τὴν καθιστοῦν τὸ πλέον προσφιλὲς πρόσωπο ὥστε νὰ πρεσβεύει καὶ νὰ μεσιτεύει ἀεὶ ὑπὲρ ἠμῶν. Πρὸς τιμὴ τῆς Παναγίας μας, οἱ ὑμνογράφοι τῆς ἐκκλησίας μας ὑλοποίησαν δυὸ παρακλητικοὺς κανόνες, τοὺς ὁποίους ὀνομάζουμε, Μικρὸ καὶ Μέγα Παρακλητικὸ Κανόνα.

(Ὁ Κανόνας εἶναι μορφὴ ποιήματος μὲ πολλὲς στροφές. Ὁ κανόνας χωρίζεται σὲ ἐννέα ὠδές. (ἐμεῖς παραλείπουμε τὴν 2η ὠδὴ καὶ ψάλλουμε τὶς ὑπόλοιπες ὀκτώ) Τὸ πρῶτο αὐτόμελο κάθε ὠδῆς εἶναι ὁ «Εἱρμός» καὶ τὰ ὑπόλοιπα προσόμοια εἶναι τὰ «Τροπάρια», γιατί τέρπονται, πηγαίνουν δηλαδή, πάνω στὴ μελωδία τοῦ Εἱρμοῦ. Ὁ Μικρὸς κι ὁ Μέγας Παρακλητικὸς Κανόνας, λέγονται ἐπίσης Μικρὰ καὶ Μεγάλη Παράκλησις ἀντίστοιχα.)

Ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτὸς (μικρὸς καὶ μέγας ἢ μεγάλος) εἶναι γιὰ νὰ ξεχωρίζουν μεταξύ τους, καὶ ὄχι ἐπειδὴ ὁ ἕνας εἶναι μεγαλύτερος τοῦ ἄλλου. Ψάλλονται ἐναλλὰξ κατὰ τὸ πρῶτο δεκαπενθήμερό τοῦ μηνὸς Αὐγούστου, ἀλλὰ καὶ ὅταν ὑπάρχει κάποια ἀνάγκη......»