Το μόνο βέβαιο έρεισμα για το ανά χείρας εγχείρημα, στο να καταγράψω δηλαδή τη ζωή και το έργο του πατέρα μου, όπως αυτό αποτυπώθηκε μέσα από τα γραπτά του, αλλά και από τις ατελείωτες ώρες συζητήσεων, εκ των οποίων τις περισσότερες έχω μαγνητοφωνήσει, πέραν από το γονικό καθήκον ή την υποχρέωση που αισθάνομαι σαν παιδί που ευεργετήθηκε από τους γονείς του, ήταν και, η προσωπικότητα του πατέρα μου, καθώς και η δράση αλλά και η προσφορά του, σε μία ταραγμένη περίοδο της νεότερης ιστορίας της Πατρίδας μας.
Το γεγονός ότι έμεινε ορφανός σε πολύ μικρή ηλικία, στερούμενος πατρική στοργή, μέριμνα και προστασία, ήταν ίσως ένας σοβαρός παράγοντας ο οποίος τον αποστέρησε από υλικές απολαβές, και ευκαιρίες για μόρφωση, όπου πιθανόν να είχε διαφορετική πορεία στη ζωή του.
Έχοντας λοιπόν το μειονέκτημα του αγράμματου χωριάτη, είναι σίγουρο πως δεν έλαβε δίκαια ανταπόδοση από την πολιτεία, αναλόγως της προσφοράς του στους αγώνες για ελευθερία της πατρίδας μας, όταν κάποιοι άλλοι, έχοντας μικρότερη ή και καθόλου προσφορά στους αγώνες αυτούς, ευεργετήθηκαν πολλαπλάσια.
Έτσι, παρότι ανάπηρος πολέμου με βαρύ κρανιοεγκεφαλικό τραύμα, που του προκαλούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα μετατραυματικές επιληψίες, αλλά και ως αγωνιστής της εθνικής αντίστασης, έπρεπε να εργαστεί σκληρά τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, ως αγρότης γεωργός, για ν’ αναθρέψει και να μορφώσει τα παιδιά του.
Ακόμα και η παραχώρηση εκμετάλλευσης περιπτέρου από την πολιτεία, για να εξασφαλίζει τα προς το ζην της οικογενείας του, αυτό έγινε όταν ήταν πλέον σε ηλικία πενήντα πέντε ετών.
Παρ’ όλα αυτά όμως, ό,τι κατάφερε στη ζωή του, καλό ή άσχημο, μικρό ή μεγάλο, οφείλεται στην οξυδέρκεια που τον χαρακτήριζε, στην μεγάλη αγάπη για την οικογένεια, την πατρίδα και την πίστη του στο Θεό.
Η καταγραφή έγινε σε πρώτο πρόσωπο, μιας και τα περισσότερα από τα γεγονότα της ζωής του, μεταφέρθηκαν σχεδόν αυτούσια, είτε από τα γραπτά του, είτε με απομαγνητοφώνηση συνομιλιών.
Ιανουάριος 2017
Ευθύμιος Χαρ. Ταλάντης