Αλλάζει ο κόσμος και πρέπει ν’ αλλάζει
ο τρόπος μας που γράφουμε ποιήματα
είναι το κλειστό δωμάτιο
πολύ πια σκοτεινό, ο αέρας μυρίζει
μούχλα κι αποφορά αφώτιστης γωνιάς δρόμου 
στη μέση νύχτα
και το χέρι μας, το χέρι μας αγγίζει μόνο το άλλο μας χέρι – δεν αρκεί
ούτε στην αίσθηση που αφήνει η αφή, ούτε στο σχέδιο που κάναμε
για τον εαυτό μας, για τον κόσμο, μέσα σε τετραγωνισμένα μέλλοντα ακριβείας
υπάρχει τρόπος; θα μου πεις· υπάρχει, δεν υπάρχει, πρέπει να υπάρξει, αλλιώς
γιατί ανησυχούμε για τις μέλισσες που φθίνουν και πλέον δεν θα δίνουν
επικονίαση στην ανθισμένη μας φαυλότητα
ο κόσμος όλος ξέρει πως δε χωράμε πια σ’ αυτόν τον κόσμο, οπότε
λέω να στρέψουμε το βλέμμα μας σε κάποιον έστω λίγο κι αφιλόξενο ουρανό, αρκεί
να κρατιόμαστε σφιχτά – το σκοτάδι όλο θα πυκνώνει
μέσα κι έξω απ’ τις λέξεις, αγάπη μου.