Αγωνιστής ιδεολόγος, δήμαρχος και βουλευτής, διανοούμενος και συγγραφέας, απλός, προσηνής και επικοινωνιακός ωστόσο εσωστρεφής και μοναχικός καβαλάρης κατά μία έννοια, ο Ανδρέας Λεντάκης κατέκτησε μια θέση στη νεώτερη ιστορία του τόπου με την εφ’ όλης της ύλης και διάρκειας πλέον των σαράντα ετών προσφορά του. Ασυνήθιστος ως πολιτικός, απέδειξε στην πράξη ότι ένας πολιτικός θα πρέπει να σκέπτεται πολιτικά, αλλά και ανθρωπιστικά πέρα από μικροψυχίες και προσωπικές πίκρες με άξονα τον ανθρωπισμό και το εθνικό συμφέρον.
Όταν «χτυπούσαν το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα», σκοπός ήταν να τον τσακίσουν, να τον ταπεινώσουν «ο εξευτελισμός του να γίνει τέλειος», όπως έγραψε στους στίχους των τραγουδιών, που του αφιέρωσε ο Μίκης , όμως κατάφεραν το ακριβώς αντίθετο. Τον ανέδειξαν διαχρονικό σύμβολο και τραγούδι γενεών.
Τόσο στο πεδίο της πολιτικής, όσο και της επιστήμης, ο Λεντάκης είχε τη γνώση και την τόλμη να σταθεί κριτικά απέναντι τόσο σε κομματικές ηγεσίες, όσο και σε καταξιωμένους ερευνητές, να εκφράσει τη διαφορετική άποψη και να θέσει σημαντικά ερωτήματα, παρακαταθήκες προβληματισμού για περαιτέρω ανάπτυξη και προώθηση των ζητημάτων. Το σημαντικό είναι, ότι καταγράφηκαν και εντάχθηκαν σε ένα πλούσιο συγγραφικό έργο, στη μελέτη του οποίου αν καταφύγει κανείς, θα παρακολουθήσει τη σκέψη, τη βιοθεωρία και κοσμοθεωρία του, πάνω στις οποίες εδράζεται η πολιτική του δράση και η αταλάντευτη στάση ζωής.
Κύκνειο άσμα του, το κομβικό για την κοινωνική ανθρωπολογία 4τομο έργο «Ο Έρωτας στην Αρχαία Ελλάδα», που συνέγραφε δεκαέξι συναπτά χρόνια, - με ενδιάμεσα και άλλα συγγραφικά έργα- το οποίο, δεν προλαβαίνει να δει στην κυκλοφορία, αφού αφήνει την τελευταία του πνοή διορθώνοντας τα πρώτα τυπογραφικά την ημέρα που τα παρέλαβε.
Και ναι, 25 χρόνια μετά ο Ανδρέας Λεντάκης είναι παρών στον τόπο, στις καρδιές των απλών ανθρώπων που γεύονται τους καρπούς του μόχθου του, γιατί κληροδότησε θεσμούς στο πανελλήνιο, στην Τ.Α. μέσα σε ένα ανύπαρκτο θεσμικό περιβάλλον, που διευκόλυναν και αναβάθμισαν την καθημερινή τους ζωή, την έκαναν ποιοτικότερη και αποδοτικότερη.
Και όπως γράφει στον πρόλογο του βιβλίου Ο Νικόλας Σεβαστάκης «Κατάκτησε για πάντα το δικαίωμα στη μη λήθη, στο να τον θυμούνται στον Υμηττό, στη Βουλή, στα αρχεία της αγωνιστικής μνήμης, αλλά και στη ζωή των θεσμών της δημοκρατίας μας. Μεγάλο κατόρθωμα αυτό για ένα δημόσιο πρόσωπο που πέρασε από τις κρίσεις της Ιστορίας για να λάμψει για χάρη των συμπολιτών του και του δήμου (με τη διπλή έννοια, την αρχαία και τη μοντέρνα).