Ένα τσουβάλι γεμάτο πέτρες.
Μικρές, μεγάλες, βαριές και ασήκωτες.
Χάνεται η μνήμη στο βάθος του χρόνου.
Μα το τσουβάλι λεπτό, αραχνοΰφαντο, από τούλι.
Τούλι πολύ… πολύχρωμο λευκό, ροζ, γαλάζιο, οι πέτρες να το σκίζουν, και οι πλάτες ενός μικρόσωμου, λεπτοκαμωμένου κοριτσιού προσπαθούν να το σηκώσουν.
Οι πλάτες της είναι πεντακάθαρες και διάφανες σαν χαρτί.
Χαρτί, που γράφει συνέχεια και ζωγραφίζει.
Σχεδιάζει καράβια, βουνά και θάλασσες πρόσωπα και καταστάσεις που την έχουν σημαδέψει.

«Αν έχεις ζήσει τόσα όσα έχει τότε τι άλλο θα ήθελες να ζήσεις»