Τα μονοπάτια έκλεισαν. Κει που οι φωνές ακούγονταν, τώρα δυο χαζοκότσυφες ανακατεύουν ό,τι απέμεινε, ό,τι φοβήθηκε, ό,τι διαλύθηκε με το διαλυτικό της μιας πνοής. Μπλε, μωβ και θαλασσί. Χρωματισμοί που άλιωτοι κοντοδιαβαίνουν την παλέτα. Χύνονται με ρίμα, αναθρέφονται με λείψανα αθώων εαυτών. Θαρρώ πως αχνοφαίνεται το έμπροσθεν βουνό. Κανείς στην κορυφή, μήτε στην πλάτη. Χιονίζει κόκκινες τσιγαρισμένες φλόγες. Πίνω και φθείρομαι σε μιαν αέναη κατάσταση αυτοβελτίωσης. Κατάντησα μια γκόμενα με υποδιαστολή. Όλη η γραμματική ξεσκονίζεται στα στήθια μου. Ως και τα ωμέγα μου καπνίστηκαν. Το χέρι μόνιμα μια τέντα. Σφιχτό, ευθύ και πυροβόλο. Θα ήθελα να ήμουν το κορίτσι σου. Μα είμαι η γυναίκα που βγάζει βόλτα το λουρί χωρίς τον σκύλο της. Αγγελίνα Ρωμανού