Τριάντα ένα ποιήματα, γραμμένα σε έμμετρο ή ελεύθερο στίχο.
Ο χρόνος, ο τόπος και ο άνθρωπος.
Η μεταξύ τους συνηγορία.

Η Ελευθερία Λεβεντάκη, στην πρώτη της ποιητική συλλογή, ανατέμνει πεισματικά τη διάσταση του Χρόνου μέχρι την πλήρη αποδόμησή του, κινούμενη είτε εντός του Χώρου που αντιλαμβανόμαστε είτε πέρα από αυτόν, στο ά-Τοπο που μας προσφέρεται. Το φαντασιακό και το παράδοξο δύνανται να λειτουργήσουν ως ένα παράλληλο πεδίο δράσης του ποιητικού υποκειμένου δημιουργώντας μία συνθήκη ονείρου όπου τα περιθώρια διευρύνονται και τα φαινόμενα αντιστρέφονται. Η ανθρώπινη υπόσταση, αμφιταλαντευόμενη και με ελάχιστα εφόδια, αγωνιά να ορίσει τον δικό της βηματισμό μέσα στο πολύσημο σύμπλεγμα των εννοιών και να επανεφεύρει την ταυτότητά της.

ΕΥΘΕΙΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ

Για ποιο πριν και ποιο μετά μιλάς
δεν υπάρχει παλιά και νέα ζωή
η πορεία είναι μία, ένα είναι το ταξίδι
τα λάθη να λιγοστέψουν μπορεί
μπορεί και όχι
κομπολόι οι αμαρτίες
άλλοτε με πολλές
άλλοτε με χάντρες λιγοστές.

Οι ακριβοθώρητες χαρές θα γελάνε περιπαιχτικά
πίσω απ’ το τζάμι της ντροπής
κι εσύ θα αναρωτιέσαι αν ήταν αληθής
εκείνος ο δρόμος της φυγής.