Κόκκοι

στα χέρια της ακτής
καταλήγει ο ορίζοντας
*
πέφτει και σπάει
προς εσένα κινείται
φεύγει κι αναδιπλώνεται
πιστά σαν κύμα
*
το στέμμα της θάλασσας
παίζει με τους στόλους
από ανώφελα πράγματα
φύκια σα λάβαρα
λαβωμένα σκουπίδια
κοχύλια που ξέφτισαν
αλεσμένα σκοινιά
*
το νησί
είναι αργό κι ακίνητο
δε σαλεύει
όμως συσπάται
το πρόσωπό του
από πένθος
*
με την πύλη ανοιχτή
φυλάει την αυλή
μια πέτρα φθαρμένη
σα δόντι θεού
*
οι περαστικοί σταματάνε
στον ύφαλο του χωραφιού
κοιτάνε για ώρα
τα δύο τυλιγμένα φίδια
*
στεγνός
κείτεται ο γλάρος
κι από πάνω δράκος
πετά χαρταετός ̶
μακρυά λέει η μάνα
απ\' τα νεκρά ζώα ̶
το κορίτσι με τον σπάγγο
δειλά δοκιμάζει να δαμάσει
τη σκιά που ο αδελφός κυνηγά