Οι κανόνες είναι για να παραβιάζονται. Αυτό θα μπορούσε να είναι μία κεντρική ιδέα γι' αυτό το βιβλίο, καθώς αρκετοί από τους "καθώς πρέπει" κανόνες της λογοτεχνίας εδώ βλέπουμε να αναιρούνται. Εδώ βλέπουμε μία ανθολογία ιστοριών, αλλά μορφολογικά ο συγγραφέας έχει επιλέξει να τις παρουσιάσει ως επί το πλείστον με μορφή σεναρίου. Βλέπουμε διαφορετικά στυλ γραφής, διάλογοι, διήγηση μέχρι και διάφορα στυλ σήμανσης του διαλόγου. Για το συγγραφέα αυτό δε φαίνεται να είναι ελάττωμα, παρά προτέρημα. Δεν ανήκει στους συγγραφείς της μορφής, αλλά τον ενδιαφέρει να περάσει στον αναγνώστη η κεντρική ιδέα. Για τον αναγνώστη ίσως είναι ενδιαφέρουσα η διαδρομή αυτή επίσης, γιατί παρακολουθεί και τη διαδρομή και την εξέλιξη του ίδιου του συγγραφέα. Παράλληλα, σπάζοντας τη μορφή, μένει στην ουσία της υπόθεσης, που μάλλον είναι και το ζητούμενο. Γιατί οι υποθέσεις όλων των ιστοριών έχουν ενσωματωμένη την ανατροπή. Σαν η δράση να μην μπορεί να φέρει αποτέλεσμα χωρίς την αντίδραση. Κι αν ο Θεός δημιουργεί, δεν έχει νόημα η δημιουργία, αν με κάποιον τρόπο δεν φθείρεται, δεν αυτονομείται το δημιούργημα. Και μέσα στον ίδιο το δημιουργικό οργασμό του Θεού κρύβεται η επιρροή που θα κάνει αργά ή γρήγορα το δημιούργημα να αντιδράσει και να αυτονομηθεί. Μήπως κι ο Άρχοντας του Χρόνου δεν κάνει το ίδιο λάθος; Μήπως δεν κατανοεί ότι η ίδια η ευκαιρία που δίνει στο άτομο που έχει εξελιχθεί να επιστρέψει είναι ο πειρασμός που θα τον καταστρέψει; Αν έχεις βγει από τη Σπηλιά - ή είσαι στο Χείλος της - ο τελευταίος πειρασμός είναι το να γυρίσεις να βοηθήσεις τους άλλους, η απώτατη επιβράβευση της ματαιοδοξίας σου. Οι υποθέσεις του βιβλίου είναι - και δεν είναι - απλές υποθέσεις καθημερινότητας. Οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες, δεν αντιστέκονται στο χρήμα, έχουν παράλληλες σχέσεις, έχουν ξεσπάσματα βίας. Όμως την ίδια στιγμή τίποτα από όλα αυτά δεν είναι απλό. Αυτό που φαίνεται απλό, στην πραγματικότητα κρύβει πίσω του μία ενορχήστρωση. Άλλοτε αυτού του κόσμου, άλλοτε του επέκεινα. Γιατί οι δύο κόσμοι δεν είναι απόλυτα διακριτοί μεταξύ τους. Είναι μπλεγμένοι ο ένας μέσα στον άλλο. Τα θαύματα γίνονται στη στροφή του δρόμου, την ώρα που ντεραπάρει η μηχανή. Ο Άρχοντας του Χρόνου είναι ένα τύπος φιλοσοφημένος που μοιάζει με τον Μόργκαν Φρήμαν στο Θεός για μια βδομάδα. Δεν βιώνει ο αναγνώστης ότι το πέρασμα από τον ένα κόσμο στον άλλο είναι δύσκολο. Τουναντίον.

Εντέλει διαβάζοντας το βιβλίο κανείς νιώθει ότι είναι μέσα στη δράση. Ότι η υπόθεση τρέχει, οι εξελίξεις γίνονται γρήγορα, τα γεγονότα έρχονται απανωτά. Τα βιβλία του συγγραφέα είναι βιβλία δράσης - πέρα από επιστημονικής φαντασίας - και ως τέτοια υπηρετούν μέγιστα και άριστα το είδος τους.