Ανωγιαννάκη, Κατερίνα- «Μαύροι έρωτες»-εκδόσεις Άπαρσις

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Όλοι και όλες μας έχουν συγκλονιστεί με τα αλλεπάλληλα κρούσματα γυναικοκτονιών που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια της πανδημίας στην πατρίδα μας. Μήπως δεν γίνονταν παλαιότερα; Σίγουρα ναι, μα τότε δεν είχαμε ενημέρωση ή δεν δίνονταν τόση σημασία. Οι λόγοι τιμής είναι και ήταν η πρώτη αιτία. Σήμερα, στην πλειονότητά τους φαίνεται να έχουν ως αφορμή το διαζύγιο ή καλύτερα την αντίδραση της γυναίκας σε καταπιεσμένες οικογενειακές δομές και την προσπάθειά της να χειραφετηθεί και να επαναπροσδιορίσει το ρόλο της.

Τίθενται, λοιπόν, στις μέρες μας, ξανά, τα ερωτήματα των ρόλων, της εξάρτησης, της "ιδοκτησίας", των στερεοτυπικών αντιλήψεων. Η χειραφέτηση της γυναίκας ξανά στο προσκήνιο και ειδικά σε καιρούς με έντονα οικονομικά αδιέξοδα και με μετακινούμενα αξιακά πρότυπα.

Η συγγραφέας Κατερίνα Ανωγειανάκη διεισδύει στις κλειστές πόρτες και μας φέρνει έντεκα διηγήματα, που μας ευαισθητοποιούν, μας θυμώνουν και μας συγκινούν. Γυναίκες της διπλανής πόρτας είναι όλες οι ηρωίδες, σε ιστορίες, που μπορεί να είναι αληθινές ή που μυθοπλάθονται από την συγγραφέα μέσα από όσα άκουσε ή βίωσε, με ρεαλιστικό τρόπο και ιδιαίτερα ελκυστική γραφή.

Η Στέλλα η Μαρία, η Ελένη, η Σοφία, η Ρένα, η Δήμητρα η Βερόνικα, η Μάρω και η Κατερίνα έχουν βιώσει τη φρίκη, την απαξίωση, τη λεκτική βία από τον σύντροφό τους ή τον πατέρα τους. Μικρά διηγήματα τεσσάρων ή πέντε σελίδων, με μικρές προτάσεις, κοφτές, που κόβουν την ανάσα σου σε κάθε παράγραφο, μη ξέροντας πόσο θα ταραχτείς και πόσο θα θυμώσεις. Γυναίκες που έρχονται μπροστά σου και κραυγάζουν να τις τις ακούσεις. Γιατί η κοινωνία τόσα χρόνια κώφευε και συνεχίζει, κλείνοντας ερμητικά την πόρτα, θεωρώντας ότι έτσι διατηρεί την ηρεμία του δικού της χώρου.

«Αν είσαι ανίκανη να σκοτώσεις, καλλιεργείς καλές φράουλες. Για να τις λιώνεις όταν το έχεις ανάγκη»

«Το φευγιό θέλει δύναμη. Να σπάσεις τα σχοινιά που σε κρατάνε πίσω.»

«Να κάτσω μάνα. Αλλά τον λύκο δεν τον τρομάζουν τα κλειστά ποδάρια. Αν θέλει να σε φάει, θα σε φάει όπου σε βρει. Και μέσα στο σπίτι, αν θέλει, σε βρίσκει ο λύκος»

«Κορίτσι πράγμα και να μη ξέρεις να καθαρίζεις; Πού ακούστηκε; Γεννιέται το κορίτσι και αμέσως το στέλνουν στην κουζίνα. Η δουλειά της γυναίκας είναι το καθάρισμα. Ο άντρας είναι για έξω από το σπίτι, κόρη μου.»

«Την έδερνε λέει, αυτός. Όλος ο κόσμος το ήξερε. Και τι να κάνει ο κόσμος κόρη μου; Να πάει να τον αρπάξει από τα χέρια του; να μπουκάρει στο σπίτι και να την τραβήξει; Την άφησε στη μοίρα της. Ούρλιαζε το κακόμοιρο το Μαράκι μέσα στο σπίτι αλλά οι φωνές δεν φτάναν»

«Η αστυνομία έλαβε σήμα για μια κοπέλα που ήταν κλεισμένη σε ένα υπόγειο στο Κολωνάκι. Ένας γείτονας ειδοποίησε. Έβλεπε να μπαινοβγαίνει κόσμος στο διαμέρισμα. Καιρό τώρα. Άντρες. Κυρίως άντρες….. Με τη γυναικεία φωνή που ούρλιαζε. Αλλά δεν άκουγε κανείς.»

«Τι γίνεται μέσα σε ένα σπίτι δεν το ξέρει κανείς, έλεγε η γιαγιά μου. Δίκιο είχε. Παλιές βλέπεις. Αυτές κι αν είχαν περάσει κλειδώματα. Πόρτας. Στόματος. Ψυχής.»

Επέλεξα μερικές φράσεις από διηγήματα που μου άρεσαν περισσότερο για να σας δείξω δείγματα γραφής. Μαύροι έρωτες, λοιπόν, όλων αυτών των γυναικών που πέφτουν καθημερινά θύματα σωματικής και λεκτικής βίας.

Ένα βιβλίο από μία γυναίκα, προσφορά στην Γυναίκα!

Ένα βιβλίο που επανατοποθετεί το ζήτημα του φύλου και των ρόλων.

Ένα βιβλίο που ανοίγει τη συζήτηση και ψυχαναλύει.

Από καρδιάς καλοτάξιδο να είναι!

«Κυρίες και κύριοι, είμαι δικό σας δημιούργημα και δηλώνω υπεύθυνα, ανεύθυνη του ρόλου που μου δώσατε.»