«Η αντιμετώπιση του ίδιου μύθου με τρεις διαφορετικούς τρόπους από ισάριθμους κορυφαίους δημιουργούς αποτελεί εξ ορισμού πρόκληση... Επιδίωξα λοιπόν να αφομοιώσω τον λόγο τους παρεμβάλλοντας στίχους σύγχρονων ποιητών παρά να τον εμφανίσω κατά τεχνητό τρόπο διαφοροποιημένο από τη σημερινή γλώσσα» γράφει στην εισαγωγή του ο μεταφραστής ο οποίος, μετά τον «θηβαϊκό κύκλο» του Σοφοκλή (Ο Οιδίποδας τύραννος, Ο Οιδίποδας στον Κολωνό, Αντιγόνη), συνεχίζει τις τριαδικές προσεγγίσεις του στο αρχαίο δράμα, τη φορά αυτή με άξονα την εμβληματική μορφή της Ηλέκτρας. Η Ηλέκτρα –κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμήστρας, μικρότερη αδελφή της Ιφιγένειας και μεγαλύτερη του Ορέστη– αρχικά ονομαζόταν Λαοδίκη και το όνομά της άλλαξε επειδή παρέμεινε (μέχρι τη στιγμή του δράματος) ανύπαντρη: ἄλεκτρος (αυτή που δε γνώρισε λέκτρον: νυφικό κρεβάτι). Σύμφωνα με άλλες μυθικές ροές, η Ηλέκτρα σχετίζεται με τη μυστηριακή λατρεία των Καβείρων: ήταν βασίλισσα της Σαμοθράκης και μητέρα της Αρμονίας, την οποία παντρεύτηκε ο Κάδμος (ιδρυτής της Θήβας και πιθανώς αδελφός της Ηλέκτρας), και έτσι το όνομά της συνδέεται και με τον θηβαϊκό κύκλο – μάλιστα μία από τις επτά πύλες των Θηβών λεγόταν Ηλέκτρα.