Ο ι φ ί λο ι μου

Οκτώ μήνες πέρασαν κιόλας,
δίχως το μολύβι μου να πιάσω.
Λες κι οι επιθυμίες μου
να σταματούν στον αποκάτω όροφο.
Tο τηλέφωνο μένει βουβό…
Είπα να διώξω το κακό.
Σιωπηρά κάλεσα τους φίλους μου
μήπως μπορούν να βοηθήσουν.
Πλάθοντας τις σκέψεις μου,
τον κίνδυνο αντιμετώπισα
κάποιοι να χαθούν στη τάφρο,
αλλά οι σκέψεις που θα γυρίζουν γύρω μου,
σαν άγριο μελίσσι,
μπορεί να φτιάξουν οτιδήποτε.
Ακόμα και κάτι
που θα μοιάζει με τους φίλους μου.
Όμως δεν θα ‘ναι από μέλι.
To τόλμησα.
Όταν πια σήκωσα το κεφάλι μου έξω
ήταν νύχτα, ακόμη και για μένα,
αφού καμία μέλισσα δεν είδα να πετά.