Παρά την εκπληκτική ανάπτυξη και επιστημονική εξέλιξη που έχει επιτευχθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο βλέπουμε καθημερινά προβλήματα περιβαλλοντικά, κοινωνικά και οικονομικά να οξύνονται. Το φυσικό περιβάλλον υποβαθμίζεται διαρκώς, ως συνέπεια δικών μας δραστηριοτήτων και επιλογών και έντονες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες και αδικίες παραμένουν ένα κρίσιμο πρόβλημα για την ειρηνική μας συμβίωση (Makrakis, 2006· 2017).

Ανάληψη δράσης και αλλαγή συμπεριφοράς κρίνεται επείγουσα και αναγκαία σε παγκόσμιο επίπεδο, προκειμένου να αναστραφεί η παραπάνω κατάσταση. Παράλληλα διαμορφώνεται ένα οικουμενικό αίτημα για μια νέα μορφή ανάπτυξης. Μίας ανάπτυξης μέσα στα όρια και τις δυνατότητες που μας παρέχει το περιβάλλον και με σεβασμό στα δικαιώματα των μελλοντικών γενεών οι οποίες θα ζήσουν σε αυτό. Μιας ανάπτυξης που μέσα από την έκθεση της Brundtland το 1987 επικράτησε παγκοσμίως με τον όρο «sustainable development», δηλαδή «Βιώσιμη Ανάπτυξη» (WCED, 1987).

Στο βιβλίο αυτό υιοθετείται ο όρος «βιώσιμος» (και τα παράγωγά του), θεωρώντας τον ως καταλληλότερη μετάφραση του αγγλικού όρου «sustainable». Στις περιπτώσεις που εμφανίζεται παραπομπή σε ελληνική βιβλιογραφία, στην οποία γίνεται χρήση του όρου «αειφόρος», ο όρος αυτός αντιμετωπίζεται ως ταυτόσημος με τον όρο «βιώσιμος».