Η συνηθισμένη κατεύθυνση των μοιρολογιών είναι ο καημός του ζω­ντανού για την απώ­λεια του α­γα­πη­μένου προσώπου. Εδώ οι ρόλοι αντιστρέφονται.

(…)Κοιτάς· το βλέμμα σου κραυγή στο βλέμμα μου καρφώνεις·/νεύεις, σιμώνω· τα μαλλιά φιλάς· παλμός απλώνεις/κι ως με τυλίγει γιασεμί το πατρικό σου χάδι/την ώρα που η Άτροπος βροντά ραβδιά, σημάδι /πως ξεδιαλέχτηκες να πας σορός με το κοπάδι,/αντιλογιάς ψιθύρισμα κόβεις στα δυο το βράδυ./Μου λες: Φθινόπωρο η φυλλωσιά της λεύκας πέ­φτει./Γραμμές, χωρίς σταλιά νερό, φυτρώ­νουν σε καθρέφτη,/όπου στο χνώτο, σαν χαρτί, κονδυλοφόρα μνήμη/σκίτσα μάς γράφει στο γυαλί που ο καιρός τα σβήνει.(…)

Στο «Μοιρολόγι – αντιστροφή», πολύστιχο ποίημα φιλοτεχνημένο με σχέδια του ζωγράφου Απόστολου Πλα­χούρη και σε μορφή ομοιοκατάληκτου 15σύλλαβου, ο ετοιμοθάνατος πα­τέ­ρας μοιρολο­γεί –λέγει δηλαδή τη μοίρα της ψυ­χής– στο παιδί του, ώστε εκείνο να κατανοήσει την κυκλική λειτουργία του χρόνου και να εγκατα­λείψει τη θλίψη. Το παρηγορεί και του εξη­γεί το γιατί και με ποια σειρά πρέ­πει να εκτελέσει διάφορες ταφικές λειτουρ­γίες, ό­πως τις καθιέρωσε και τις ζητά αιώνες τώρα η ελληνική παράδοση. Πολλές από αυτές τις εκδηλώ­σεις εμφανίζονται κοινές από την αρχαι­ότητα στον χριστιανισμό, σε άλλες θρησκείες και λαϊκές δοξασίες. Θυμί­ζουμε, στην Πολιτεία του Πλάτωνα, τη διήγηση του Σω­κράτη για τη με­ταθα­νάτια περιπλάνηση της ψυχής του Ήρου, την αντί­στοιχη Κόλαση του Δάντη, τις ανατολικές αφηγήσεις για τη μετενσάρκωση και το κάρμα.