Αγαπώ τις δυστοπίες. Αγαπώ τα παραμύθια του φανταστικού που γεννούν επαναστάσεις απέναντι σε κάθε είδος καταπίεσης. Μια φανταστική περιπέτεια λοιπόν με μία δόση αστυνομικού μυστηρίου, πολιτικού χαστουκιού, αβίαστης εναλλαγής αφηγητών, εξύμνησης της φιλίας, του έρωτα και των τεχνών. Δε θα γινόταν επομένως να μην αγαπήσω αυτά τα δύο βιβλία.

483 σελίδες Ο κινούμενος ήλιος & 615 σελίδες Τα κομμένα λουλούδια. 1098 σελίδες ΣΟΒΟΦ ήτοι Φόβος. Φόβος κυριολεκτικός και φόβος μεταφορικός. Μετά από επαναλαμβανόμενες πανδημίες οι οποίες έχουν αλλάξει μια ολόκληρη κοινωνία, ο φόβος είναι αυτός που κυριαρχεί σε όλες τις δομές. Η Πρώτη Κυρία είναι η κεφαλή της φαρμακευτικής που κυβερνά. Η κυβέρνηση που δε θέλουμε αλλά θα κάνει τα πάντα να μείνει στην εξουσία. Η σόλα του παπουτσιού που σου πιέζει το λαρύγγι να αναπνέεις τόσο όσο χρειάζεται για να είσαι λειτουργικός και χρήσιμος.

[ Και το μαχαίρι… το σπασμένο μαχαίρι μέσα στον πίνακα θα τον έβρισκε κατάστηθα. Θα ζωντάνευε και θα τον χτυπούσε ακριβώς επάνω στην καρδιά έτσι γκρι και σπασμένο και τρομακτικό όπως ήταν. Ίσως το ίδιο μαχαίρι να είχε σφάξει προηγουμένως το βόδι. Ίσως να είχε κόψει τα πόδια και τα κεφάλια των ανθρώπων. Κι ίσως η λάμπα που έφεγγε στον γκρίζο πίνακα να φώτιζε και τον σκοτεινό διάδρομο όπου καθόταν και όλα να αποκαλύπτονταν...Το λένε Guernica κι ήταν κάποτε ο πίνακας του φόβου]

Παρόλο που η κοινωνία είναι χωρισμένη σε πλουσίους, εργάτες και αγρότες, δεν υπάρχει πείνα γιατί το Σοβόφ ως θαυματουργό φάρμακο, ως βασικό συστατικό όλων των τροφίμων έχει καταστείλει τα πάντα. Ο απόλυτος εμβολιασμός αφού οι πολίτες από τη γέννησή τους παίρνουν μέσω των τροφών αυτή την ουσία η οποία μεγεθύνει τα συναισθήματα του φόβου. Δεν υπάρχουν πάθη, ασθένειες, παιδική θνησιμότητα. Υπάρχουν σώματα υπέρβαρα, δυνατά για να δουλεύουν ασταμάτητα. Δεν υπάρχει η ζωγραφική, η λογοτεχνία, η μουσική, ο κινηματογράφος, ο χορός. Υπάρχει τάξη, ηρεμία, ειρήνη, ακινησία. Πενήντα χρόνια ζωής μόνο. Πενήντα χρόνια καταναγκαστικών κάτεργων σε μια γκρι κοινωνία: ‘Στη γη της Μόρντορ όπου ζουν οι σκιές’.

Δεν υπάρχεις παρά ως ένα γρανάζι μιας καλο-λαδωμένης μηχανής. Όπου λάδι ίσον φόβος. Έχει ποτίσει τα κόκαλα σου, είναι η τροφή σου, το φάρμακο και ο θάνατος σου συνάμα. Δεν έχεις πρωτοβουλία, δεν έχεις επιλογή, δεν έχεις ελπίδα. Γιατί; Διότι δεν έχεις ζωγραφική, λογοτεχνία, μουσική, κινηματογράφο, χορό. Δεν έχεις οτιδήποτε θα μπορούσε να σε αφυπνίσει, να κάνει το γρανάζι να κλωτσήσει. Αν αυτό δεν είναι από μόνο του τρομακτικό, δε ξέρω τι άλλο είναι.

[ Ισχυρά μυαλά στην επιστήμη διαμορφώνουν πολίτες ευτυχισμένους ώστε να μπορούν να εργάζονται και να προσφέρουν. Χαρά, δημιουργία, προσφορά είναι το σύνθημα μας. Η προσφορά κάνει τον άνθρωπο χρήσιμο, ενώ η τεμπελιά άχρηστο..Η διοίκηση μελετά τον τελευταίο καιρό νέους τρόπους αξιοποίησης των ικανοτήτων των πολιτών και μέτρα εξάλειψης της νωθρότητας και της απειθαρχίας. Ο άνθρωπος έδειξε στο παρελθόν έντονα το στοιχείο της αναρχίας καθοδηγούμενος από βίαια συναισθήματα. Όσο λοιπόν η επιστήμη υπηρετεί το κράτος και την εταιρία μας, κανένα φαινόμενο αναρχίας δεν θα μας απασχολήσει στο μέλλον]

Η ομοιογένεια είναι το μεγαλύτερο αγαθό. Ομοιότητα μεταξύ των ανθρώπων που κυριαρχεί ως μία φυσιολογική κατάσταση, απορρίπτοντας καθετί διαφορετικό. Έχουμε μια κοινωνία αψεγάδιαστων χοντρών. Οποιαδήποτε διαφορά σε κιλά, χρώμα και περιέργεια για ζωή είναι απειλή. Κάθε σωματική ή διανοητική αναπηρία είναι μη αποδεκτή. Είσαι ένα φρικιό.

Είσαι σαν τη Λεόνα που προσπαθώντας να κρύψει την διαφορετικότητά της από τον έξω κόσμο αφού εκ γενετής αποβάλει το Σοβόφ, βρίσκεται κυνηγημένη και μόνη σε έναν αγώνα επιβίωσης. Δέχεται την απόρριψη και τον ρατσισμό και στην προσπάθειά της να επιζήσει θα καταλήξει σε ένα ίδρυμα απροσάρμοστων ατόμων και εκεί θα ανακαλύψει πως δεν είναι η μόνη διαφορετική. Και όπως το παρελθόν της ξετυλίγεται, αναγεννιούνται οι τέχνες και απειλείται το φαινομενικά σταθερό οικοδόμημα μιας ολόκληρης χώρας.

[ «Περιέφερε το βλέμμα της στο σπίτι. Ένας οργασμός χρωμάτων. Έντονα κόκκινα, κίτρινα, μπλε, πράσινα, βιολετί. Παντού σχέδια και ζωγραφιές. Πρόσωπα που γελούσαν, που φώναζαν, που φιλιούνταν. Λιοντάρια που βρυχούνταν, άλογα να τρέχουν, πίθηκοι σκαρφαλωμένοι σε παχιά φυλλώματα. Πουλιά παραδείσια με ανοιχτά πολύχρωμα φτερά, ψηλά λοφία και μακριά ράμφη. Δέντρα, λουλούδια, σπίτια, αστέρια, φεγγάρια τεράστια, ήλιοι στην ανατολή τους, ήλιοι στη δύση τους. Βουνά χιονισμένα, αγριεμένες θάλασσες, βάρκες, κύματα, αφροί, ψάρια και κοράλλια. Σε όλους τους τοίχους, σε όλο το ταβάνι. Και παντού στο πάτωμα διάσπαρτοι τενεκέδες, υφάσματα, πινέλα, χρώματα. Τόσα χρώματα. Δέκα χρόνια μοναξιάς. Δέκα χρόνια ομορφιάς. Δέκα χρόνια παρανομίας.» ]

Το σκοτάδι το απειλεί ένας ήλιος. Ένας ήλιος που επιμελώς κρυμμένος φωτίζει το δρόμο και τη ψυχή των πρωταγωνιστών. Η Μάγια που δεν ήθελε να γίνει ένα ελάφι σαν εκείνα που έβλεπε στους πίνακες να κυνηγάνε οι ευγενείς του Μεσαίωνα. Η Μάγια που θα γίνει μάνα όλων. Η Μάγια που γέννησε την πείνα για δημιουργία, για έρωτα, για φως.

[ Κι ο χρόνος σταμάτησε και κόπηκε σαν τις κόπιες από τις ασπρόμαυρες παλιές ταινίες. Σαν τα κομμένα φιλιά που έρχονται άξαφνα στο φινάλε για να πουν πως τίποτα δεν είναι τόσο δυνατό αλλά και τόσο γενναίο όσο ο έρωτας. Κι ο χρόνος έγινε γρήγορες βαριές ανάσες, υγρά φιλιά, χάδια, σκιρτήματα και γυμνά σώματα που γίνονταν ένα σε τόπο που δεν υπήρχε πουθενά. Ούτε στα φωτεινά ταβάνια του «χτες», ούτε στα σκοτεινά πατώματα του «τώρα». Ο τόπος ήταν αυτοί οι δύο. Ο χρόνος ήταν αυτοί οι δύο. Και τον είχαν φτιάξει μόνοι τους. Και το μέλλον; Το μέλλον απλά δεν είχε γεννηθεί ακόμη ]

Η Λεόνα είναι άφοβη, είναι κίνηση που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της. Είναι η κόλλα που θα ενώσει μια παρέα απροσάρμοστων. Είναι η κόρη του ήλιου που θα γίνει η σπίθα για την ανατροπή του φόβου. Ο Γαληνός είναι ο Βασιλιάς στο σκάκι που κινεί όλα τα πιόνια. Ο Γνωσίας είναι ο αξιωματικός που φυλά τα απαγορευμένα βιβλία. Ο Ορφέας γεμίζει τη σιωπή με τη μουσική και ξυπνάει τα κοιμισμένα πάθη. Ο Αίαντας είναι ο γίγαντας προστάτης όλων. Και ακόμη και τις στιγμές που η απελπισία έχει μαυρίσει τη σελίδα, ο αγώνας για επιβίωση δεν σταματά γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική, γιατί δεν υπάρχει πια θέση για τον φόβο.

[Με έθαψαν εδώ μέσα. Με έθαψαν ζωντανή. Με έθαψαν πολλά χρόνια πριν γεννηθώ. Με έθαψαν πολύ πριν προσθέσω τα επιπρόσθετα βάρη μου. Και με ακινητοποίησαν με τη βία. Με έβαλαν μέσα σε ξύλινο φέρετρο που με τα νύχια μου έξυνα μέσα στο σκοτάδι. Κι έτρεμα, έκλαιγα και φώναζα. Μου έκρυψαν τον ήλιο. Τον ήλιο μου που με κινούσε. Μου έμαθαν πως είναι φυσικό να φοβάμαι, να είμαι ακίνητη, να είμαι στο σκοτάδι. Και να φουσκώνω, να φουσκώνω από τον τρόμο. Να γίνομαι τεράστια, τόσο, ώστε να μη μπορώ να κινηθώ ούτε να ανασάνω. Κι η αναπνοή λιγόστευε όλο και πιο πολύ. Όλο και πιο πολύ. Μέχρι που απόμεινε μόνο μια ανάσα, μια ύστατη μικρή ανάσα. Κι από αυτή γεννήθηκε η κραυγή της ελευθερίας μου και το ουρλιαχτό της ζωής μου. Ή θα ζήσω ή θα πεθάνω]

Παρελθόν και μέλλον τόσο όμορφα μπλεγμένα που η αποκάλυψη έρχεται με χαμόγελο. Στο δεύτερο βιβλίο, ‘Τα κομμένα λουλούδια’, οι πέντε φίλοι βρίσκονται κυνηγημένοι και απομονωμένοι έχοντας προκαλέσει σε ολόκληρη την χώρα μια τεράστια αναταραχή. Κι ενώ έχουν πια όλη την απαγορευμένη γνώση της τέχνης στα χέρια τους περιμένουν τις οδηγίες του Γαληνού προς μία επαναστατική δράση.

[ Ρουφούσε λαίμαργα τις ψυχές και τα λόγια ανθρώπων που έζησαν πριν αιώνες κι ένιωσε να ζει χίλιες ζωές. Μια τεράστια ευτυχία τον κατέκλυσε. Ένιωσε πως μπορούσε να δαμάσει τον χρόνο. Να δημιουργήσει τον χρόνο. Να λιώσει τον χρόνο. Να μπορεί να φτιάξει μέρα και νύχτα όποτε θελήσει. Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνα και άνοιξη. Ένας μικρός θεός που ζει και ξαναζεί. Και ο θάνατος δεν υπάρχει. Τουλάχιστον όχι με τη μορφή που ο Γνωσίας γνώριζε. Γιατί κάθε θάνατος γραμμένος στα βιβλία, ερχόταν για να δώσει ζωή]

Η Λεόνα προσπαθώντας να δεχτεί όλο το κρυμμένο παρελθόν της αρνείται να πάρει οποιαδήποτε απόφαση και στέκει για πρώτη φορά ακίνητη και αδρανής.

["Όλες οι σκέψεις αυτές θα κλειδώσουν μεν, αλλά θα μπουν και σε σειρά. Και μπροστά μου ανοίγεται πια ο μακρύς διάδρομος και οι σκάλες που θα με οδηγήσουν σε αυτό που εγώ επέλεξα. Κι έχω για οδηγό μέσα στο σκοτάδι εκείνον που έχει το χάρισμα να με κάνει καλύτερη. Να μας κάνει όλους καλύτερους. Επειδή κάποιος πριν από αυτόν έκανε εκείνον καλύτερο. Δεν έχει σημασία ποιος κάνει την αρχή και ποιος πυροδοτεί άλλωστε το φιτίλι. Σημασία έχει ποιος θα κρατήσει τη φωτιά ζωντανή μέχρι την έκρηξη."]

Και ενώ οι σχέσεις μεταξύ της παρέας αλλάζουν και δοκιμάζονται μαζί με όλη την κοινωνία της Σοβόφ όλοι θα κληθούν να αποφασίσουν αν τελικά είναι αυτό που αποφάσισαν κάποιοι πριν από αυτούς για αυτούς ή αυτό που χαράζουν οι ίδιοι.

[Δεν έχει σημασία πόσο χρόνο έζησες και πόσος χρόνος σου μένει ακόμα. Σημασία έχει τι θα κάνεις με τον χρόνο που σου δόθηκε. Άλλωστε όπως και σε μία παρτίδα σκάκι, δεν ξέρεις ποτέ πόσο θα διαρκέσει μια παρτίδα. Από την στιγμή που μπήκες, πρέπει να παίξεις.]

Αν ακόμα δεν καταλάβατε την αγάπη της συγγραφέως για τις τέχνες θα προσπαθήσω να σας δώσω μια μικρή γεύση του τι ή ποιοι ξεπήδησαν μέσα από τις σελίδες της: Άθλιοι, Κόμης Μόντε Κρίστο, τζαζ, Πάμπλο Πικάσο, Βαν Γκογκ, Matisse, Σινεμά ο Παράδεισος, Άννα Καρένινα, Queen ‘Bohemian Rhapsody’, ‘The Sound of silence’ Simon-Garfunkel, Edgar Allan Poe, Η κόλαση του Δάντη, Ρεμπό, Όμηρος, Τόλκιν, ‘Οι Βρικόλακες’ του Ίψεν, Μάνος Χατζηδάκις, Σοφοκλής, ‘O ψαλιδοχέρης’ Tim Burton, Ιάκωβος Καμπανέλης, Concierto de Aranjuez, Νίκος Γκάτσος, Το βαλς των τρελών, Ελύτης, Νερούντα, Κώστας Βάρναλης, Νίκος Καββαδίας, Ρενουάρ, Louis Armstrong, Radiohead, Σαίξπηρ, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Όσκαρ Ουάιλντ, Αριστοτέλης, κ.α.

Αν είχα παιδί θα του έλεγα να μην αφήσει γραμμή απάτητη ούτε χρώμα αξόδευτο. Θα του έλεγα να γίνει ‘φρικιό’ που απαγγέλλει Πόε, που παίζει μουσική, που χορεύει στον αέρα. Θα το βοήθαγα να γίνει άφοβο..

ΥΓ:

1. Τα βιβλία έχουν τυπογραφικά και συντακτικά λάθη πέρα από το φάσμα ευθύνης της συγγραφέως μιας και όπως θα διαβάσει κανείς βγήκαν χωρίς διόρθωση & επιμέλεια. Αυτό κατ εμέ είναι λάθος των εκδόσεων διότι αν είναι οι συγγραφείς να γίνουν και επιμελητές των βιβλίων τους, τότε τι θα κάνουν οι επιμελητές; Ο εκάστοτε συγγραφέας είναι πολύ κοντά στο έργο του και είναι δουλειά του επιμελητή να φωτίσει αυτά που δεν βλέπει. Λυπάμαι που τα βιβλία στερήθηκαν αυτής της τόσο σημαντικής ματιάς.

2. Πέραν τούτου αν τα βιβλία αυτά είχαν εκδοθεί στην Αμερική, ειλικρινά πιστεύω ότι ήδη θα είχαν βρει τον δρόμο τους προς τη μεγάλη οθόνη!