ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Αυτό το βιβλίο του κυρίου Τζιτζικάκη ήταν για μένα μια μεγάλη έκπληξη, γιατί αποδεικνύει το πόσο καλός γνώστης της γυναικείας ψυχολογίας είναι. Καταφέρνει και μπαίνει με μεγάλη επιτυχία «στα παπούτσια» ενός γυναικείου χαρακτήρα. Αυτή η ιστορία που μας διηγείται ο συγγραφέας μας πατάει απόλυτα στη πραγματικότητα. Το λέω αυτό γιατί σε αυτό του το πόνημα το θέμα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και ειδικότερα η πραγματική φιλία, και μάλιστα η γυναικεία φιλία, παρουσιασμένη στις πραγματικές της διαστάσεις. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την κακή συνήθεια να κάνουμε τα πιο απλά και αυτονόητα πράγματα δύσκολα. Κοινώς, τη ζωή μας δύσκολη και παράλληλα των άλλων γύρω μας. Ξεχνάμε πως για να λειτουργήσει όλο αυτό σωστά, πρέπει να δείχνουμε σεβασμό και κατανόηση, τόσο στον εαυτό μας, όσο και στις ευρύτερες διαπροσωπικές μας σχέσεις. Δυστυχώς έχουμε την απαίτηση μόνο από τους άλλους να μας καταλάβουν, όχι εμείς αυτούς. Η μεγάλη αλήθεια είναι πως σήμερα οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν μια μεγάλη κρίση (την μεγαλύτερη έως τώρα νομίζω) και το γεγονός πως πολλοί κοιτούν πρώτα και μόνο τον εαυτό τους κάνει τα πράγματα δυσκολότερα, για μη πω χειρότερα. Η προσωπικότητα της κάθε ηρωίδας του βιβλίου είναι πολύ καλά σκιαγραφημένες και με απόλυτη αληθοφάνεια, και με τη πρωτοπρόσωπη αφήγηση που κάνει η κάθε μια τους εναλλάξ, θυμίζει τις δικές μας φιλικές σχέσεις, με τα πάνω τους και τα κάτω τους, πως βιώνουμε τα προβλήματα μέσα μας, πως τα εξωτερικεύουμε και τι αντίκτυπο έχει στους γύρω μας. Ο κύριος Τζιτζικάκης μας δίνει με τη δυνατή του πένα ένα εξαιρετικό κοινωνικοψυχολογικό μυθιστόρημα, με απολαυστικούς καθημερινούς διαλόγους, ευκολοδιάβαστο, που βαστά το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα του. Διαβάστε το, γιατί πέρα από το γεγονός ότι δίνει πολύ τροφή για σκέψη και προβληματισμό, θα βρείτε και δικά σας γνώριμα κομμάτια μέσα στην αφήγηση.

https://www.thematofylakes.gr/i-floga-i-fwtia-ki-i-staxti/

Τρεις φίλες αποφασίζουν να περάσουν μαζί τις διακοπές τους στη Σκιάθο, μόνο που η ανεμελιά και η χαλάρωση που ονειρεύονται θα αντικατασταθεί γρήγορα από κρυμμένα μυστικά, αλήθειες που πονάνε και ένταση στη μεταξύ τους σχέση. Τι πραγματικά φταίει και διαλύεται η παρέα τους; Πώς θα βοηθήσει η εκδρομή να τα ξαναβρούν μεταξύ τους και με τον εαυτό τους; Πόσο εύκολα μετατρέπεται η φλόγα σε φωτιά και πόση στάχτη αφήνει πίσω της;

Ο Γιώργος Τζιτζικάκης επιστρέφει μ’ ένα δυνατό και συναρπαστικό μυθιστόρημα αφιερωμένο στις γυναίκες από έναν άντρα που τις γνώρισε και τις σεβάστηκε, τις αγάπησε και τις συγχώρεσε και τώρα ασχολήθηκε με σεβασμό και με προσοχή με την ψυχοσύνθεσή τους και με την ολότητά τους, με τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά τους. Είναι η ιστορία τριών γυναικών που γνωρίζονται από παιδιά και έφτασαν μαζί τα τριάντα χρόνια φιλίας, μόνο που πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Η Μανωλία είναι κυνική, απόλυτη, πικρόχολη, ανυποχώρητη, ζητά την επιβεβαίωση, δρα και συμπεριφέρεται σαν μπεμπέκα. Η Εριέττα είναι υπέρβαρη, ρομαντική, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και έρμαιο των αντρών, βυθισμένη στα βιβλία που διαβάζει. Η Θέτιδα είναι ομοφυλόφιλη, ευαίσθητη πάνω στο θέμα της ταυτότητάς της αλλά όχι και στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων («Όλα αυτά, περισσότερο σε ξεχώριζαν παρά σε προσάρμοζαν στην κοινωνία», σελ. 24), έχει μαγαζί με είδη φαρμακευτικής κάνναβης, είναι συνειδητοποιημένη και τσαμπουκαλεμένη. Η μεταξύ τους σχέση κάποτε ήταν σημαντική, τώρα όμως ένας είναι ο συνδετικός κρίκος, μιας και οι άλλες δύο δεν τα πάνε πλέον καλά μεταξύ τους. Έχουν πάρει από καιρό χωριστούς δρόμους και διατηρούν τη φιλία θαρρείς από υποχρέωση, τι θα πετύχουν λοιπόν με τις κοινές διακοπές;

Το μυθιστόρημα αρχικά φαίνεται μίσανδρο, μιας και τουλάχιστον η Μανωλία έχει πια καταλήξει πως οι άντρες είναι μαλάκες και δεν ξέρουν να φλερτάρουν, η Εριέττα έχει δεχτεί πως ως σώμα και ως γυναίκα δεν μετράει σε μια παρέα αντρών, η Θέτιδα, παρά τις επιλογές της, προσπαθεί μέσα από τις ιστορίες των φιλενάδων της να δει τους άντρες όσο γίνεται πιο αποστασιοποιημένα, σταδιακά όμως το κείμενο αρχίζει να δείχνει και την άλλη πλευρά των πραγμάτων, όχι όμως υποστηρίζοντας πως το δίκιο είναι των αντρών που κάνουν τις γνωστές τους επιλογές ούτε όμως και των γυναικών. «Η πραγματικότητα είναι πως εκεί έξω όλες οι σχέσεις περνάνε κρίση και γίνεται μακελειό. Η πραγματικότητα είναι πως ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για ρομάντζα και πως ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, καταπώς τον συμφέρει» (σελ. 42). Τα λάθη, οι επιπολαιότητες και οι βλακείες γίνονται και από τα δύο φύλα λόγω της γνωστής ανασφάλειας, του φόβου και του εγωισμού. Αυτή η ισορροπία και ταυτόχρονα το συναρπαστικό στυλ αφήγησης με κράτησαν ως το τέλος, γιατί πραγματικά ήθελα να δω τι θα απογίνουν αυτές οι τρεις γυναίκες ως προσωπικότητες αλλά και ως φίλες. Τι άλλαξε από τα απλά πράγματα στην εφηβεία που μας έκαναν όλους ευτυχισμένους και φτάσαμε στις δυσκολίες που φέρνουν όλες οι σχέσεις;

Με πρωτοπρόσωπη αφήγηση εναλλάξ μεταξύ των τριών γυναικών βλέπουμε όλες τις οπτικές γωνίες, διεισδύουμε σε τρεις εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες και βιώνουμε μια ποικιλία γεγονότων και συναισθημάτων που τις οδήγησαν σε αυτό που είναι, που σκέφτονται και που αισθάνονται σήμερα. Πρόκειται για τρεις διαφορετικές προσωπικότητες, που η κάθε μια παίρνει τη σειρά της για να σχολιάσει τις άλλες δύο κι έτσι δημιουργείται από τις μικρές αυτές ψηφίδες ένα ποικιλόμορφο παζλ που τονίζει τις διαφορές τους και τα κοινά τους στοιχεία. Κάθε μια τους είναι γυναίκα σημερινή, κάπου την έχουμε συναντήσει. Στο μυθιστόρημα προσπαθούν να λειάνουν τις γωνίες τους η κάθε μία, να βρουν τον εαυτό τους και τα σωστά πατήματα της μεταξύ τους σχέσης, να καταλάβουν σοβαρά τις πταίει για τις ως τώρα αποτυχίες τους, κυρίως στον συναισθηματικό τομέα. Προβλήματα μεταξύ τους, προβλήματα με τις ζωές τους, προβλήματα με τον εαυτό τους, όλα αυτά τις πιέζουν και γι’ αυτό ξεσπάνε, μαλώνουν και τα ξαναβρίσκουν, ψάχνουν και αναρωτιούνται. «Σε απασχολεί μονάχα το ότι είσαι γυναίκα και για μια γυναίκα τα πράγματα είναι πάντα πιο ζόρικα» (σελ. 24).

Το κείμενο αφθονεί σε σκέψεις και σχόλια, ο λόγος όμως ρέει αβίαστα και ο συγγραφέας ξέρει πώς να κρατήσει την προσοχή του αναγνώστη. Μου έχει τύχει παρόμοιας θεματολογίας μυθιστορήματα είτε να προσπερνώ σελίδες τους είτε να σταματώ την ανάγνωση γιατί δεν κατάφερα να μπω στον κύκλο των ηρωίδων τους, εδώ όμως όσο διάβαζα έφτιαχνα εικόνες, μου προκαλούνταν συναισθήματα και αγωνία για τη συνέχεια. Άλλωστε στη Σκιάθο συμβαίνουν και ανατρεπτικά γεγονότα που ενισχύουν ή αλλάζουν τους χαρακτήρες των ηρωίδων κι έτσι ήθελα να μάθω τι θα συμβεί μετά, θα φτιάξουν οι σχέσεις τους, θα καταλάβουν κάποια πράγματα, θα αλλάξουν ή θα μείνουν ίδιες; Κι όσο πλησιάζουμε στο τέλος τόσο οι τρεις κοπέλες καλούνται να πάρουν αποφάσεις σε καταστάσεις που έρχονται ακάλεστες να φορτωθούν στον ήδη βεβαρυμένο ψυχισμό τους και να αποφασίσουν αν ταιριάζουν για να παραμείνουν φίλες μετά από όλα αυτά ή πρέπει επιτέλους να το διαλύσουν. «Η φλόγα, η φωτιά και η στάχτη» είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που ζωντανεύει αληθινές γυναίκες της σημερινής μας εποχής και τις ρίχνει σ’ έναν κυκεώνα προβλημάτων και διλημμάτων, για να δείξει τις δυσκολίες των σχέσεων, τη σημασία της ειλικρίνειας απέναντι στους άλλους μα κυρίως στον εαυτό μας και να απεικονίσει προβληματισμούς που όλους μάς έχουν απασχολήσει. Λύσεις υπάρχουν αλλά οι αντιδράσεις ποικίλλουν κι όλα αυτά δημιουργούν ένα τρυφερό κείμενο χωρίς υπερβολές και περιττές παραγράφους.