Με αφετηρία την τραγική προσωπική ιστορία του Μιχάλη Μπεζεντάκου, του μύθου που πέρασε στα χείλη και στην ψυχή πολλών γενεών Ελλήνων αγωνιστών, επιχειρείται η ανάδειξη του δράματος φυγαδευμένων Ελλήνων κομμουνιστών στην ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 1930. Επιπλέον, αναλύονται οι περιπτώσεις του Ανδρόνικου Χαϊτά, του Κώστα Καρακόζοφ (Ευτυχιάδη), του Γιάννη Τσαγγαράκη, του Διονύση Πυλιώτη, του Απόστολου Κλειδωνάρη, του Αλέξανδρου Κουρουκλή και άλλων.
Με βάση τις πρωτογενείς ιστορικές πηγές των αρχείων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, που για πρώτη φορά δημοσιεύονται αυτούσιες στο ανά χείρας βιβλίο, ο συγγραφέας εκθέτει σειρά πολυπαραγοντικών αιτιών του προβλήματος της βίας στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να αναδειχθούν οι πραγματικές διαστάσεις των γεγονότων και να αποφευχθούν τυχόν υπεραπλουστευτικές ερμηνείες.
Τα πραγματολογικά μικροϊστορικά προσωπικά στοιχεία, αφορώντας άμεσα ελληνικά πολιτικά ζητήματα, συνδέουν, μέσα από το πρίσμα συγκεκριμένων υποθέσεων εργασίας, το ελληνικό πρόβλημα με τα μακροϊστορικά δεδομένα της περιόδου των Εκκαθαρίσεων στην ΕΣΣΔ (1937-1938).
Το βιβλίο φιλοδοξεί να πυροδοτήσει έναν τεκμηριωμένο επιστημονικό διάλογο για την ως άνω ταραχώδη ιστορική περίοδο και την αποκατάσταση των Ελλήνων που θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι ενάντια στον φασισμό-ναζισμό.