Κώστας Καρτελιάς-Με τα δικά μου λόγια-Εκδόσεις Άπαρσις

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Όταν πιάνω ένα νέο βιβλίο στα χέρια μου, που δεν γνωρίζω τον δημιουργό του, διαβάζω κάτι που θα με κεντρίσει να το διαβάσω. Μετά θα σερφάρω για να δω το έργο και την πορεία του. Έμεινα έκπληκτη όταν πληροφορήθηκα πως είναι στιχουργός και τα τραγούδια του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, Νίκο Κηπουργό και άλλους συνθέτες, όταν τα ποιητικά του έργα «Γυαλί» και «Μπλοκ Ιχνογραφίας» έγιναν θεατρικές παραστάσεις, ότι μέντοράς του ήταν ο Γιώργος Χειμωνάς, που όπως λέει ο ίδιος ο ποιητής τον γέννησε πνευματικά, ότι ίδρυσαν μαζί το πολιτιστικό-καλλιτεχνικό σωματείο «Άλεκτον» στο Μεταξουργείο, χώρο σπουδαίων εκδηλώσεων, και έγινε στέκι για πολλούς και μάλιστα για προσωπικότητες από τις τέχνες και τα γράµµατα. Μάλιστα ο Κώστας Καρτελιάς υπήρξε πρόεδρος σε αυτό, για περισσότερο από 20 χρόνια. Ακόμη πως το 1995 εξέδωσε το περιοδικό “Τέχνης Άτυπον” και διοργάνωσε με το «Άλεκτον» πλειάδα σημαντικών παραγωγών που αφορούν τα εικαστικά, το θέατρο και τη μουσική τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Όλα αυτά, αλλά και πολλά άλλα, που θα τα βρουν οι φίλοι αναγνώστες στο διαδίκτυο, ξεκίνησα να διαβάζω τούτο το μικρό βιβλίο, με το όμορφο λιτό εξώφυλλο, όπως ακριβώς όμορφα, λιτά αλλά και ουσιαστικά είναι τα μικρά κείμενά του, αφηγήματα και κάποια πεζοποιήματα, όπως τα χαρακτήρισα, που κρύβουν την ποίηση σε κάθε πρόταση.

Τα πιο ουσιαστικά υλικά μου που μ’ αυτά παλεύω, μ’ αυτά χτίζω, μ’ αυτά υπάρχω έτσι για σένα, είναι οι λέξεις μου

Και πιο κάτω:

Βρέχει, ίσως κάποτε ένα καρβέλι ψωμί κι ένα ποίημα φτιάξουν ένα καινούργιο έρωτα, συγγνώμη κόσμο ήθελα να πω

Ο Κώστας Καρτελιάς αγαπά την Ποίηση, τους Ποιητές, τις λέξεις που τις παιδεύει για να βγει το απόσταγμα. Πολλές σελίδες, πολλές λέξεις λειτούργησαν λυτρωτικά μέσα μου, πολλοί ποιητές παρελαύνουν από τις σελίδες του, όπως ο Ελύτης, ο Χειμωνάς, ο Μαγιακόφσκι, αλλά και ο Πικάσο. Που τον συγκίνησαν και του χάραξαν την πορεία, που τον συμβούλευσαν, τον συντρόφευσαν τις νύχτες κοιτώντας τον με κατανόηση στην επιμονή του, πώς δεν μπορεί ο κόσμος μπορεί να γίνει πολύ πιο ανθρώπινος.

Μέσα από τα κείμενα του βγαίνει μια έκδηλη ανησυχία για τη γενιά του αύριο, για το μέλλον αυτής της χώρας που γεννήθηκαν μέσα στα κομπιούτερ, που αύριο θα έχουν ρομπότ να τους υπηρετούν, χωρίς συναίσθημα, φωνή, αγάπη. Πού πάμε ως άνθρωποι; Ποιο κόσμο θ’ αφήσουμε στα παιδιά μας; Το παρακάτω κομμάτι πιστεύω πως θα αρέσει και θα προβληματίσει πολλούς της γενιάς που πρόλαβε να νιώσει τον συνάνθρωπο, την αλληλεγγύη.

«Εδώ, από την άκρη αυτής της ιστορίας…

Ψάχνω κάτι να πω στους νέους ανθρώπους που έρχονται, αυτούς που θα συζήσουν με

τα ρομπότ,

τις έξυπνες μηχανές, και τους άλλους ανθρώπους, τους κατασκευασμένους από εικόνεςή στους σωλήνες και τους καταψύκτες.

Εμείς, για πολλούς αιώνες συνθέσαμε τη ζωή με ένα υλικό σημασίας, που το λέγαμε αγάπη.

Ένα υλικό σαν ζέστη από έναν ήλιο ή έναν Προμηθέα.

Ένα υλικό που ποτέ κανείς μας δεν ζωγράφισε, παρά μονάχα μπορούσες να το νιώθεις,είτε δίνοντάς το είτε παίρνοντάς το…»

Συναισθήματα, μνήμες, υπαρξιακές ανησυχίες, το χωριό του, οι ζυμώσεις και τα πρόσωπα που έγιναν πρωταγωνιστές στη ζωή του, τα βιώματα, οι πολιτικοί αγώνες και τα ιδεολογικά του πιστεύω μεταπλάθονται σε λέξεις. Μ’ αρέσουν οι εικόνες που αφηγείται, για τις συκιές που μάζευαν το καλοκαίρι τα μελωμένα σύκα αντί να παίξει με τα παιδιά στην αλάνα, για το σχολείο και τον δάσκαλο, το λιοτρίβι και πολλά άλλα όμορφα που αξίζει να τα διαβάσουν μόνοι τους οι αναγνώστες. Ο ποιητής δεν ξεχνά τη ρίζα του, τις παραδόσεις και την ιστορία του τόπου του, ποιοι τον βοήθησαν να χαράξει την πορεία του αναγνωρίζοντας τη βοήθειά τους.

Κανείς δεν έγινε ποιητής από παρθενογένεση. Σε όλους υπήρχε ένας Χειμωνάς, ένας Ελύτης, ένας Ρίτσος, ένας Αναγνωστάκης και τόσοι άλλοι, που οι στίχοι τους ζύμωσαν και τους έφτασαν στο σημείο πού, ως ποιητής θα συνεχίσει ν’ αγωνίζεται για ένα ομορφότερο κόσμο.

Με τα δικά του λόγια λοιπόν, ο Κώστας Καρτελιάς, απλά κι από καρδιάς, μας χάρισε αυτό το βιβλίο που έγινε αγαπημένο;

Καλοτάξιδο να είναι Κώστα Καρτελιά!

Πρέπει να είσαι ποιητής για να διαβάσεις αυτόν τον γεμάτο αντιφάσεις κόσμο ως ένα ποίημα