«Γιατί γράφω το βιβλίο αυτό; Γιατί μοιράζομαι την ίδια αγωνία με τον Γκράμσι: “Ο παλιός κόσμος παθαίνει και o νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί, ζούμε στην εποχή των τεράτων.” Το τέρας του φασισμού, αποκύημα της δυτικής νεωτερικότητας. Εξού και το ερώτημά μου: τι να προσφέρει κανείς στους Λευκούς σαν αντάλλαγμα για την παρακμή τους και τους πολέμους που προαναγγέλλει; Μια μονάχα απάντηση: την ειρήνη. Ένας μονάχα τρόπος: η επαναστατική αγάπη.»

Σε μια στιγμή παρακμής του δυτικού κόσμου και ορμητικής ανόδου του ρατσισμού και του αντιμεταναστευτικού λαϊκισμού, η Χουρία Μπουτελτζά, ακολουθώντας την πολιτική κληρονομιά του Φραντς Φανόν, διαβάζει το κοινωνικό συμβόλαιο των λευκών δυτικών Δημοκρατιών, το Ολοκαύτωμα και τη δημιουργία του Ισραήλ, τον φεμινισμό και τη μοίρα των μεταναστών από τη σκοπιά του μετα-αποικιακού υποκειμένου: του Ιθαγενή.

Με γλώσσα ποιητική, ζωντανή, ενίοτε τραχιά, μα πάντα βαθιά συναισθηματική και σε πρώτο πρόσωπο, η συγγραφέας φωτίζει αόρατες πτυχές αυτού που μας συμβαίνει δίνοντας φωνή στον «απρόσωπο» λαό, σε όλους αυτούς που δεν έχουν βήμα, που δεν νομιμοποιούνται καν να μιλούν. Η έκκλησή της για πολιτική ενότητα, για τη δημιουργία του «Εμείς της επαναστατικής αγάπης», προϋποθέτει την αναγνώριση ότι η λευκότητα δεν είναι γενετικό ζήτημα: είναι σχέση εξουσίας και είναι καιρός να την εξαλείψουμε.

Η αποαποικιακή της ανάγνωση αντηχεί υπόγεια την ελληνική περίπτωση. Στην Ελλάδα της Δύσης και της Ανατολής, της προσφυγιάς και των εργατών στα «ξένα», των αλλογενών θυμάτων της πρόσφατης ιστορίας, το «είμαστε όλοι μετανάστες» μπορεί να ειπωθεί από όλα σχεδόν τα στόματα.