«…πράγματα τόσο ελαφριά ώστε μόνο εσείς και εγώ τα προσέχουμε», γράφει κάπου στην Αναζήτηση ο Μαρσέλ Προυστ και είναι μια από τις φράσεις-κοτρόνια που χτίζουν αυτή την μικρή πολιτεία των δεκαεπτά διηγημάτων του Αντώνη Γεωργίου. Ένα σύνολο πολύμορφο, χειροπιαστό και φορτισμένο με συγκίνηση που προκύπτει αβίαστα από λόγο συνειρμικό, κοντινό στο ανθρώπινο σώμα, φυτρωμένο στην πνευματική γη του αφηγητή — διαβάσματα, ταξίδια, ακούσματα— μα και ποτισμένο από την αγάπη, σαν μοναδικό γνωστικό εργαλείο της αδυναμίας και του πόνου των δίπλα. Μπορεί η αγαπητική ματιά να σου μάθει κάτι για τον «πλησίον» και κατ’επέκταση για τον εαυτό σου, αυτή την terra incognita που ούτε με τα χέρια σου δεν έχεις τολμήσει να ψηλαφήσεις ολόκληρη;
Ο αναγνώστης ακούει στο φόντο της κατρακυλιστής αφήγησης το αγκομαχητό της αναζήτησης, όπως στη φράση του Ηράκλειτου εδιζησάμην εμεωυτόν, τον εαυτό μου γύρεψα, ζήτησα να τον βρώ. Διακρίνει τη βαθιά διορατικότητα ως προς τον ψυχισμό των ηρώων του Γεωργίου και βλέπει στην πορεία του συγγραφέα, από τα πρώτα του βήματα στη δεκαετία του ’90 ως σήμερα, το κατόρθωμα της απογύμνωσης της έκφρασης από περιγραφές και αισθήματα. Σαν να γράφει τώρα πιο πολύ η καρδιά, όχι η πένα.

«Η ζωή είναι ζωή, γλυκιά βέβαια αλλά και σκληρή, για κάποιους πολύ σκληρή, αβάσταχτη, τους παρατηρώ και νιώθω την ανάγκη να γράψω γι\' αυτούς, τους δίπλα μου, κοντινούς και μακρινούς, γράφω για να μην είναι αόρατος ο πόνος τους, για να μην είναι αόρατη η σκληρή καθημερινότητά τους. Ταυτόχρονα, γράφοντας γι\' αυτούς, γράφω για την κοινωνία, για το σύστημα που συχνά εκτρέφει, αναπαράγει και συντηρεί στερεότυπα και προκαταλήψεις που προκαλούν αυτή την αγωνία, ενίοτε και τον θάνατο.»