«Θεωρητικά διαπιστώνεται σημαντικό έλλειμμα καθαρής σκέψης και απλής ομιλίας στις σχέσεις γονέων και δασκάλων. Από ιδανικής άποψης, οι γονείς και οι δάσκαλοι έχουν πολλά κοινά, στο ότι και οι δύο, υποτίθεται, επιθυμούν το συμφέρον του παιδιού. Αλλά, στην πραγματικότητα, γονείς και δάσκαλοι συνήθως ζουν σε συνθήκες αμοιβαίας δυσπιστίας και εχθρότητας. Το χάσμα συχνά καλύπτεται, γιατί ούτε οι γονείς ούτε οι δάσκαλοι θέλουν να παραδεχτούν στον εαυτό τους τις δυσάρεστες συνέπειες της εχθρότητάς τους, αλλά μερικές φορές αυτό γίνεται αρκετά εμφανές» (Waller 1932).
Σήμερα, 90 χρόνια μετά, η σχέση μεταξύ σχολείου και οικογένειας, μετεξελίχθηκε στον όρο γονεϊκή εμπλοκή και φαίνεται πως διένυσε πολύ δρόμο. Το στυλ ηγεσίας των διευθυντών καθώς και η επίδραση του δημογραφικού και επαγγελματικού τους προφίλ στις απόψεις τους για την γονεϊκή εμπλοκή φαίνεται να είναι καίριας σημασίας για την επίτευξη αγαστής συνεργασίας σχολείου-οικογένειας.
Στο παρόν πόνημα η προσέγγιση του θέματος επιχειρήθηκε σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά και μέσα από μια έρευνα, βασική επιδίωξη της οποίας υπήρξε η ανίχνευση της στάσης των διευθυντών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης απέναντι στο συγκεκριμένο ζήτημα.