Τα γαλανά μάτια της, αεικίνητα, πότε κρύβονταν πίσω από τις πυρόξανθες μπούκλες της φράντζας της που τις έσπρωχνε προς τα πίσω με την ανάστροφη του δεξιού της χεριού, πότε άστραφταν από χαρά καθώς μας αντίκριζε χαμογελαστή. Είχαν το ίδιο χρώμα των ματιών του πατέρα της. Δεν ήταν μαύρα ή καστανά κατά το ελληνικό πρότυπο: ολόκληρη η μορφή της είχε εκείνο το ανοιχτόχρωμο φως που συναντούμε συχνά σε πολλές περιοχές του Έβρου πέρα μακριά από τις ακτές, που την έκανε πάντα να ξεχωρίζει.
Μόλις μας έβλεπε εμάς τα παιδιά, μας καλούσε να καθίσουμε δίπλα της και άρχιζε να διηγείται τις ατελείωτες ιστορίες της περιπετειώδους ζωής της, όπως θα τις μάθετε και εσείς από την ίδια μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της.
Αυτή ήταν η «Αννούλα» που το όνειρο της ήταν να γίνει «διδασκάλισσα», να, όπως ήταν η νονά και θεία της η Μαρία, γιατί ήθελε πολύ να βοηθήσει και να προσφέρει σε όλους.
Αυτό ήταν και παρέμεινε για όλους μας η Αννούλα μας!