Η αυλαία παρακολουθεί το ποιητικό Υποκείμενο σ’ όλο το διάστημα της δημιουργικής εξέλιξής του. Το ταξίδι του ποιητή γίνεται σταδιακά το ταξίδι του ανθρώπου που πορεύεται ανάμεσα στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και καλείται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της τέχνης του, την απώλεια της αγάπης, το αναπόφευκτο γεγονός του θανάτου.

Η παράδοση εξετάζεται κριτικά· λειτουργεί κάποτε ως βάρος και κατάρα, και άλλοτε ως ένα θεμελιώδες σημείο αναφοράς και ταυτότητας.

Η αποτυχία μιας ανώριμης ποίησης, η ανατροπή των πολιτικών ιδανικών, η ατελέσφορη επικοινωνία με τους αρχαίους προγόνους, η βεβαιότητα πως το νόημα της ζωής βρίσκεται απρόσιτο έξω απ’ τον κόσμο, μεταμορφώνεται σε μια σιωπηλή κατάφαση στη δυνατότητα της ευτυχίας και την αναγκαιότητα της ζωής.

Η τέχνη λυτρώνει σταδιακά από το φοβερό του θανάτου, ενώ η απώλεια φαντάζει δρόμος για την ελευθερία και τη γαλήνη.