Μια γυναίκα πέφτει θύμα βιασμού μέσα στο σπίτι της και ένα πτώμα ανακαλύπτεται σ’ ένα ποτάμι της πόλης του Έρενμπρο. Πώς συνδέονται αυτά τα δύο εγκλήματα; Ο βιαστής θα ξαναχτυπήσει; Πόσο βαθιά στο παρελθόν πρέπει να σκάψει ο Αρχιεπιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης; Ποιοι είναι οι redpillers και τι κάνουν στη σκοτεινή γωνιά του διαδικτύου;

Το Ίνκουμπους είναι ένα πλάσμα που συμβολίζει τον εφιάλτη κι ενσαρκώνει ό,τι συμβαίνει στο υποσυνείδητό μας ενώ κοιμόμαστε. Τέτοιους εφιάλτες ζουν τα θύματα ενός κατά συρροή βιαστή και η ζωή τους αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Η ψυχολογία τους καταρρακώνεται, η θέλησή τους για ζωή πέφτει στο μηδέν και η αυτοεκτίμησή τους εξαφανίζεται. Η νέα υπόθεση του Άντερς Οικονομίδη είναι αρκετά δύσκολη και περίπλοκη και επικεντρώνεται σ’ ένα θέμα που δυστυχώς πάντα θα είναι επίκαιρο: τη γυναικεία κακοποίηση και τη ζωή μετά τον βιασμό. Ο συγγραφέας ζωντανεύει μια συναρπαστική, ανατρεπτική περιπέτεια με απρόσμενες αποκαλύψεις αλλά το αντικείμενο του βιβλίου το αντιμετωπίζει με σεβασμό και ευαισθησία, παρουσιάζοντας διαφορετικές περιπτώσεις γυναικών, εκ των οποίων κάποιες κλείνονται στον εαυτό τους, άλλες προχωράνε στην καταγγελία, άλλες προσπαθούν να βρουν μια παρηγοριά και την απαραίτητη στήριξη σε ομάδες κακοποιημένων γυναικών.

Στο πάντα ατμοσφαιρικό Έρεμπρο («…η βροχή επέστρεψε, έπειτα από διάλειμμα είκοσι τεσσάρων ωρών, αυτή τη φορά προετοιμασμένη για μια αρμένικη βίζιτα», σελ. 95) η Λινέα Μολίνς, πέφτει θύμα βιασμού μέσα στο σπίτι της και η καθημερινότητά της πλέον γίνεται εφιάλτης. Την περίπτωσή της μαθαίνει από τις εφημερίδες η Κάισα Έκεμπλαντ, ιδιοκτήτρια ακριβού εστιατορίου, βραβευμένου με αστέρι Michelin, κι αυτό ξυπνάει άσχημες αναμνήσεις όχι μόνο σ’ εκείνη αλλά και στον σύντροφό της, Φέλιξ. Έτσι αρχίζει σιγά σιγά ένα ντόμινο καταθέσεων που αρχίζει να σκιαγραφεί το προφίλ ενός βιαστή που δρα στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο. Υπάρχουν έντονα αισθήματα αγωνίας και σασπένς όσο προσπαθούν οι αστυνομικοί να βρουν τα ίχνη του, να ανακαλύψουν και να ταυτίσουν προηγούμενους βιασμούς, να φτιάξουν το προφίλ του, να τον εντοπίσουν, να μαντέψουν το modus operandi του. Πώς και γιατί διαλέγει τα θύματά του; Κι αν αυτά δε σωπάσουν τελικά αλλά το βάλουν σκοπό να τον βρουν; Ταυτόχρονα, ένα πτώμα που βρέθηκε σ’ ένα ποτάμι της πόλης ίσως είναι θύμα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών αλλά μεταξύ τίνων;

Ο Αρχιεπιθεωρητής πλέον Άντερς, επικεφαλής του Τμήματος Εγκλημάτων, δυστυχώς θα βρεθεί αντιμέτωπος με κάποιες τραγικές αλήθειες και με σκληρά γεγονότα που θα μεταστρέψουν εντελώς τον χαρακτήρα του. Η σύζυγός του, Λίσμπεθ, εδώ και δύο χρόνια ξεκίνησε χημειοθεραπείες ενώ ο γιος του, Γιάννης, είναι πλέον στην εφηβεία και συμπεριφέρεται απέναντι στους γονείς του όπως όλα τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Μόνο που η υπόθεση των βιασμών και τα ίχνη που ανακαλύπτει ο Άντερς τον βάζουν σε σκέψεις γύρω από τον καταπιεσμένο και συγκρατημένο θυμό και πώς μπορεί αυτός να εκτονωθεί όταν ο άνθρωπος που νιώθει κοινωνικά περιθωριοποιημένος βρει κάποιον που αισθάνεται ακριβώς το ίδιο κι άλλον έναν κι άλλον έναν. Είναι λίγοι αλλά υπάρχουν. Και τότε; Οι διάλογοι με τη Λίσμπεθ πάνω σε αυτό είναι ρεαλιστικοί και προσεγμένοι, ένιωσα σα να παρακολουθούσα ένα φυσιολογικό καθημερινό ζευγάρι με αυτές τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς. Η καθημερινή τριβή με τις χειρότερες πλευρές της ανθρώπινης φύσης αλλάζουν τον αρχιεπιθεωρητή και ταυτόχρονα οι πληγές του γυμνώνονται λόγω της περιπέτειας υγείας της Λίσμπεθ, με αποτέλεσμα να νιώθει πως τα χρόνια ψυχοθεραπείας και η φαρμακευτική του αγωγή έχουν πάει πια στον βρόντο. «…η επιλογή του καλού είναι πράξη συνειδητή, ενώ του κακού, ως επί το πλείστον, ενστικτώδης» (σελ. 149), λέει χαρακτηριστικά.

Ως προς την αξιόλογη ομάδα που έχει συγκεντρωθεί γύρω από τον Οικονομίδη, συναντάμε και πάλι τη Σέλμα Μοντίν, αρχηγό της αστυνομικής διεύθυνσης της περιφέρειας του Μπερσλάγκεν, με την οποία οι σχέσεις ομαλοποιήθηκαν από τότε που πήρε προαγωγή ο αρχιεπιθεωρητής, τον Κρίστερ Μπγέρλινγκ, καθηγητή ψυχολογίας που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Έρεμπρο, με εκπαίδευση στο FBI και ειδίκευση στους κατά συρροή δολοφόνους, τον αρχιφύλακα Σεμπάστιαν Χολμ και την επιθεωρήτρια Άριελ Ριβέρα. Οι δύο τελευταίοι αποτελούν ένα ντουέτο που με έχει κερδίσει από την αρχή που τους γνώρισα, με τον Χολμ να έχει και πάλι έναν σκληρό ανηφορικό δρόμο μπροστά του λόγω του αλτσχάιμερ της μητέρας του και τη Ριβέρα να είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, της οποίας ο τρόπος σκέψης και η εμφάνιση είναι αρκετά πρωτότυπα. Χαράζει τα ονόματα των θυμάτων για τα οποία απέδωσε δικαιοσύνη, έχει τατουάζ στην κοιλιά της για να θυμάται την κακοποίηση του πρώην συζύγου της που της στέρησε αμετάκλητα κάτι και πολλά άλλα!

Ο Βαγγέλης Γιαννίσης, εκτός από τους πάντα ενδιαφέροντες χαρακτήρες, τις ανατροπές, τα καλά κρυμμένα μυστικά, τα πρωτότυπα καλολογικά στοιχεία, παραθέτει και πολλές πληροφορίες για την πόλη του Έρεμπρο αλλά και την υπόλοιπη Σουηδία, παρατηρώντας την καθημερινότητα των απλών κατοίκων, ενσωματώνοντας στο κείμενο προϊόντα και συνήθειες της ζωής τους. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πόσο σπάνιο είναι να είσαι βιαστής στη Σουηδία και πόσο μικρή είναι η ποινή γι’ αυτά τα εγκλήματα, μιας και πρόκειται για σπάνιο (!) στη χώρα φαινόμενο. Εκτός από τη συναρπαστική παράθεση των στοιχείων και τα ανατρεπτικά βήματα που οδηγούν στην απρόσμενη αλήθεια, υπάρχει και μια μεγάλη έκπληξη στην προσωπική ζωή κάποιου που ανατρέπει όλα όσα μας αφηγούνταν ο συγγραφέας ως εκείνο το σημείο. Ομολογώ πως δάκρυσα γιατί είχα δεθεί μαζί του και ένιωσα τόσο οικεία, τόσο κοντά στην καθημερινότητά του που πικράθηκα από την «προδοσία» του, σύντομα όμως κατάλαβα πως έπρεπε να τον δω υπό το πρίσμα της νέας αλήθειας και να αποδεχτώ την τόσο ανθρώπινη συμπεριφορά του. Τέτοιες αντιδράσεις σπάνια καταφέρνουν οι συγγραφείς να εκμαιεύσουν από τον αναγνώστη, εξ ου και ο Βαγγέλης Γιαννίσης παραμένει ανάμεσα στους αγαπημένους μου.

Το “Ίνκουμπους” είναι ένα μυθιστόρημα αφιερωμένο όχι μόνο στην απώλεια της ταυτότητας και της αυτοεκτίμησης μετά από ένα στυγερό έγκλημα όπως ο βιασμός αλλά και στο ασήκωτο βάρος της απώλειας κάποιου που αγαπάμε. Τι είναι πένθος, πώς το χειριζόμαστε, πόσο σημαντικό είναι να κλάψουμε και να αντιδράσουμε αρνητικά για τον εαυτό μας κυρίως και όχι για τους γύρω μας, πόσο δικαιολογημένο είναι να χαθεί η μορφή των οικείων προσώπων από τη μνήμη μας αλλά το στίγμα τους στον χώρο να παραμείνει για πάντα εκεί, δίπλα μας, αναμιγνύονται σωστά και εξισορροπημένα με τις συνέπειες της κακοποίησης και με το σκοτεινό Υπερεγώ κάποιου που καλό θα ήταν να παραμείνει έγκλειστος για μεγάλο διάστημα. Το βιβλίο διαβάζεται μόνο την ημέρα ή έστω με τα φώτα ανοιχτά και κανείς δε θα είναι ο ίδιος άνθρωπος που το ξεκίνησε όταν φτάσει στην τελευταία σελίδα.