«Κανείς δεν θα έπρεπε να ανήκει σε κανέναν….. Δικό μας το κορμί, δική μας η ζωή και δική μας και η βούληση»

Η Πασχαλία Τραυλού φαίνεται πως δεν φοβάται τα ογκώδη βιβλία. Η ιέρεια με το τατουάζ, έχει γραφεί μετά από ενδελεχή έρευνα, που το λογοτεχνικό ταξίδι γίνεται και ταξίδι της γνώσης. Παρασέρνει τον αναγνώστη στον κόσμο της αρχαιολογίας και της μυθολογίας. Όλο το μυθιστόρημα είναι ένας ύμνος στη γυναίκα, τις ανησυχίες, τις τύψεις, τις ευαισθησίες της. Πρωταγωνίστρια είναι η Αίθρα με πολλαπλούς ρόλους. Μάνα, συγγραφέας, αρχαιολόγος, μα πάνω από όλα άνθρωπος. Με αξίες, ιδανικά, ευαισθησίες αλλά και δυναμισμό, έχει δομήσει τον χαρακτήρα της. Η Αίθρα έχει χάσει πρόσφατα τον μόλις ενός έτους γιο της Φοίβο και νιώθει πως η ζωή της έχει πάρει τον κατήφορο. Βρίσκει διέξοδο στο ποτό, γεμίζοντας ενοχές και τύψεις. Ο παλιός σύντροφός της ζωής της, ο Κορνήλιος Μπλεκ, τη βοηθά να ενταχθεί και πάλι στη ζωή, μετά τον θάνατο του γιου της. Η άλλη ηρωίδα του βιβλίου, είναι η διακεκριμένη αρχαιολόγος Μάγιορ, αληθινό πρόσωπο του μυθιστορήματος, την προσκαλεί στην ανασκαφή στην παγωμένη Σιβηρία, στα Αλτάϊα όρη, προκειμένου να της δώσει πάλι το φιτίλι της ζωής και να πάρει νόημα η ύπαρξή της. Η Μάγιορ είναι μια γυναίκα που ασφυκτιούσε με τη ζωή που ήθελαν να της επιβάλλουν, μια γυναίκα που την είπαν παράξενη και τρελή όταν ξεσηκώθηκε να σπουδάσει κόντρα στα ήθη των καιρών, που δεν έμπαινε σε καλούπια. Το να ανακαλύψει τις Αμαζόνες είναι μια πρόκληση που δεν θα την αφήσει ανεκμετάλευτη. Άλλοι ήρωες, συμπρωταγωνιστές της Αίθρας, είναι η Ιφιγένεια, δεσποτική και αυστηρή μητέρα της, ο Μπακτιγιάρ, αρχαιολόγος που θα της γνωρίσει τον αρχαίο μύθο της γυναίκας – ελάφι, ο κακός πρώην καθηγητής της Κριστόφ Λεντίνσκι, ο Δαρής, η Δικαία, ο Θόας, η Ατθίς, η Αγχιμάχη, η Σινώπη, η Μύρινα, ο Ύας ποιητής από τη Θράκη, η Ορείθυια που είναι απαραίτητοι στη συνέχεια της ιστορίας της.

Οι λύκοι και τα ελάφια έχουν σημαντικό συμβολικό ρόλο στη μυθοπλασία της Τραυλού. Είναι αυτά που της δίνουν νέα πνοή που χρειάζεται για να παλέψει για τη ζωή της αλλά και για την επιστήμη της. Ο πίνακας της Φρίντα Κάλο με το πληγωμένο ελάφι, αλλά και η ίδια η ζωγράφος έχουν τον δικό τους ρόλο αφού στάθηκαν πηγές έμπνευσης.

Η Πασχαλία Τραυλού μέσα από τους ήρωες της, άλλοτε αληθινούς κι άλλοτε αλληγορικούς, δίνει φωνή σε όλες τις γυναίκες του κόσμου, καταδικάζει την έμφυλη βία, τον παραλογισμό των ανδρών αλλά και ολόκληρη την κοινωνία που στρέφεται εναντίον της. Ο μύθος των Αμαζόνων έρχεται ως αλληγορία για να γίνει τροφή σκέψης. Απαιτητικό το μυθιστόρημα για δυνατούς αναγνώστες μα είναι σίγουρο πως θα κερδίσουν πολλά τελειώνοντας την ανάγνωση. Καλοτάξιδο.

«Η σκλαβιά δεν ταιριάζει σε ανθρώπους που σκέφτονται»

Πασχαλία Τραυλού-Η ιέρεια με το τατουάζ-εκδόσεις Διόπτρα

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

«Κανείς δεν θα έπρεπε να ανήκει σε κανέναν….. Δικό μας το κορμί, δική μας η ζωή και δική μας και η βούληση»

Τι να πρωτογράψει κανείς για το τελευταίο βιβλίο της Πασχαλίας Τραυλού; Ένα βιβλίο 623 σελίδων που ο κάθε αναγνώστης μπορεί να διστάσει να το πάρει στα χέρια του και να το φυλλομετρήσει, φοβούμενος ότι μπορεί να κάνει «κοιλιά» Κι όμως η Πασχαλία Τραυλού μας έχει αποδείξει μετά από είκοσι και πλέον εκδόσεις, ότι δεν φοβάται τα ογκώδη και πολυσέλιδα βιβλία. Έχει καταφέρει με την ενδελεχή έρευνα που προετοιμάζει για το καθένα- ώστε να μην υπάρχει κάποια αμφισβήτηση- να κερδίζει τον αναγνώστη, να τον παρασέρνει στο ταξίδι της ως συνοδοιπόρο και να του αφήνει ένα απόσταγμα γνώσεων και συναισθημάτων.

«Η ιέρεια με το τατουάζ» δεν είναι εύκολο βιβλίο, από αυτά δηλαδή που θα ξεχαστούν ή δεν θα προταθούν σε απαιτητικούς φίλους αναγνώστες. Μου άρεσε η μυθοπλασία, η πλοκή, οι χαρακτήρες και η δομή του βιβλίου. Μου άρεσε η έρευνα που έγινε στον κόσμο της αρχαιολογίας και της μυθολογίας. Επαινεί τους αρχαιολόγους και το δύσκολο έργο τους. Το πάθος και την αφοσίωσή τους στο ν’ ανακαλύψουν ένα σημαντικό έργο κάτω από δύσκολες κλιματικές συνθήκες. Είναι ένας ύμνος στη γυναίκα, τις ανησυχίες, τις τύψεις, τις ευαισθησίες, και όσα ακόμη τη χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητα. Πρωταγωνίστρια είναι η Αίθρα που την έχει μπολιάσει με πολλούς ρόλους. Μάνα, συγγραφέας, αρχαιολόγος, μα πάνω από όλα άνθρωπος. Τη μπόλιασε με αξίες, ιδανικά, ευαισθησίες αλλά και δυναμισμό. Η Αίθρα έχει χάσει πρόσφατα τον μόλις ενός έτους γιο της Φοίβο και νιώθει πως η ζωή της έχει πάρει τον κατήφορο. Βρίσκει διέξοδο στο ποτό, γεμίζοντας ενοχές και τύψεις. Ο άλλοτε σύντροφός της ζωής της, ο Κορνήλιος Μπλεκ, τη βοηθά να ενταχθεί και πάλι στη ζωή, και επικοινωνεί με τη διακεκριμένη αρχαιολόγο Μάγιορ, να την προσκαλέσει στην ανασκαφή στην παγωμένη Σιβηρία, στα Αλτάϊα όρη, ελπίζοντας να βοηθήσει στην ανακάλυψη της ύπαρξης των Αμαζόνων. Η αρχαιολόγος Μάγιορ είναι η δεύτερη γυναίκα που μας συστήνει η συγγραφέας και τη θαύμασα. Μια γυναίκα που ασφυκτιούσε με τη ζωή που ήθελαν να της επιβάλλουν, ήθελε να απαλλαγεί απ’ το χαλινάρι με το οποιοδήποτε κόστος. Μια γυναίκα που την είπαν παράξενη και τρελή όταν ξεσηκώθηκε να σπουδάσει κόντρα στα ήθη των καιρών, που δεν έμπαινε σε καλούπια. Είναι αληθινή όπως διαπίστωσα όταν έψαξα στο διαδίκτυο να μάθω γι αυτήν. Άλλοι χαρακτήρες που παίζουν κύριο ρόλο στο μυθιστόρημα είναι η Ιφιγένεια, δεσποτική και αυστηρή μητέρα της, ο Μπακτιγιάρ, ντόπιος αρχαιολόγος που θα την μυήσει στον αρχαίο μύθο της γυναίκας – ελάφι, ο κακός πρώην καθηγητής της Κριστόφ Λεντίνσκι. Ακόμη, σημαντικό ρόλο στη ζωή της Αίθρας έπαιξαν ο Δαρής, η Δικαία, ο Θόας, η Ατθίς, η Αγχιμάχη, η Σινώπη, η Μύρινα, ο Ύας ποιητής από τη Θράκη αλλά και η Ορείθυια που μπορεί μεν να μπλέκουν την ιστορία, αλλά είναι απαραίτητοι στην συνέχεια της ιστορίας της.

Στο μυθιστόρημα θα συναντήσετε λύκους, ελάφια που εμφανίζονται καθημερινά στον ύπνο της Αίθρας και κατέχουν σημαντικό συμβολικό ρόλο στη μυθοπλασία. Είναι αυτά που θα της δώσουν την ώθηση, τη νέα πνοή που χρειάζεται για να παλέψει για τη ζωή της αλλά και για την επιστήμη της που υπηρετεί με ζήλο και σεβασμό. Ακόμη αναφέρεται ο πίνακας της Φρίντα Κάλο με το πληγωμένο ελάφι που δεσπόζει στο σπίτι της Αίθρας καθώς και τα λόγια της ζωγράφου που στάθηκαν πηγές έμπνευσης. ‹‹Ο λόγος που οι άνθρωποι έπρεπε να επινοήσουμε ή να φανταστούμε ήρωες και θεούς είναι ο φόβος. Ο φόβος της ζωής και ο φόβος του θανάτου››

Η συγγραφέας μέσα από τους χαρακτήρες και τους συμβολισμούς εκφράζει τη φωνή όλων των γυναικών από αρχής του κόσμου και φέρνει στο φως τις νοοτροπίες εκείνες που σημάδεψαν τη γυναικεία θέση τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και στο εξωτερικό, βάζοντας το μαχαίρι βαθιά στην πληγή καταδικάζοντας την έμφυλη βία, τον παραλογισμό των ανδρών αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας εναντίον τους. Ο αναγνώστης διακρίνει διαβάζοντας το μυθιστόρημα, τα μηνύματα που περνά η Τραυλού για τον αγώνα κατάργησης των διακρίσεων ενάντια στο γυναικείο φύλο. Ένα αιώνιο αγώνα που δεν έχει σταματήσει ποτέ. Και αν κάποια χρόνια δικαιώθηκαν οι αγώνες της με νομοσχέδια και κατάφερε να χειραφετηθεί, δίνοντάς την αξία και υπόσταση, στις μέρες μας παγκοσμίως πισωγυρίζουμε στον Μεσαίωνα. Ο μύθος των Αμαζόνων έρχεται ως αλληγορία για να γίνει τροφή σκέψης. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η αναζήτηση της αλήθειας, η αιώνια αντιπαλότητα μητέρας-κόρης, το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα πατέρα-κόρης, η απώλεια, συναισθήματα που γκρεμίζονται ολοένα, η αυτογνωσία, είναι μερικά από τα θέματα που απασχολούν τη συγγραφέα και αλυσιδωτά τον αναγνώστη.

Οι Αμαζόνες και οι γιοι του Ουρανού, είμαι σίγουρη πως θα σας ταξιδέψουν στη γνώση και τη μυθοπλασία, στο μυστήριο αλλά και σε πολλούς συνειρμούς, που άθελα ή θελημένα θα σας οδηγήσουν εκεί που οδήγησαν και μένα. Επέλεξα κάποιες φράσεις του βιβλίου που πιστεύω ότι θα σας βοηθήσουν να ταιριάξετε το χθες και το σήμερα. Καλοτάξιδο Πασχαλία Τραυλού και καλή ανάγνωση.

«Τα χειρότερα εγκλήματα γίνονται στο όνομα των θρησκειών»

«Το παιδί ήταν παιδί, ο γονιός γονιός, ο θεός θεός, ο άρχοντας άρχοντας και ανάμεσα τους η τάφρος της εξουσίας που κατάπινε πάντα τον πιο αδύναμο και όποιον σήκωνε κεφάλι. Εκείνον που έτσι κι αλλιώς ήταν ανήμπορος να σπάσει την αλυσίδα του. Και, αν έκανε ποτέ αυτή την κουτουράδα, παραμόνευε πάντα ένας θεός με τη φοβέρα της ενοχής, της ποινής και της ταπείνωσης.»

«Όλοι μπορούμε ν’ αγαπήσουμε. Το θέμα είναι τι σημαίνει αγάπη για τον καθένα μας και σε ποια κλουβιά δέχεσαι για χάρη της να κλειστείς…»

«Όλοι είμαστε σκλάβοι των θεών απ’ τη στιγμή που τους δίνουμε ζωή με τον φόβο μας»

«Η σκλαβιά δεν ταιριάζει σε ανθρώπους που σκέφτονται»

«Το πεπρωμένο είναι μια φυλακή, αλλά είναι στο χέρι μας είναι αν θ’ απομείνουμε πίσω από τα κάγκελα ή θα τολμήσουμε να αποδράσουμε με οποιοδήποτε τίμημα. Ακόμη κι αν δεν βγούμε ποτέ έξω από το κελί μας, είναι παρήγορο να λαχταράμε μια άπιαστη ελευθερία»

Η αρχαιολόγος Αίθρα Μπάξερ αφήνεται στο αλκοόλ και στην κατάθλιψη μετά τον θάνατο του γιου και του συζύγου της σε τροχαίο και παραιτείται από τη ζωή. Μια ενδιαφέρουσα επαγγελματική πρόταση όμως και ένα αναπάντεχο γεγονός σπάνε το κουκούλι της και ξαναδίνουν σκοπό και νόημα στην καθημερινότητά της. Υπήρξαν πραγματικά οι Αμαζόνες; Τι κρύβεται στο υψίπεδο Ουκόκ στα Αλτάια όρη και πόσο επικίνδυνο είναι για την επιστημονική αλήθεια; Ποιοι θέλουν να οικειοποιηθούν την ανακάλυψη; Υπάρχουν ακόμη κατάρες; Αν όχι, γιατί τα μέλη της αρχαιολογικής αποστολής στην οποία συμμετέχει η Αίθρα Μπάξερ αρχίζουν να πεθαίνουν ή να παθαίνουν ατυχήματα; Τι μπορεί να συνδέει την Αίθρα με ένα μακρινό παρελθόν γεμάτο παγίδες και αγώνες επιβίωσης; Ποια είναι η μορφή με το τατουάζ που την επισκέπτεται στον ύπνο της και την περιμένει κάθε βράδυ να νιώσει το άγγιγμά της;

Η Πασχαλία Τραυλού έγραψε ένα εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενά της μυθιστόρημα και έψαξε βαθιά στην προϊστορία και στη μυθολογία για να ζωντανέψει τον θρυλικό λαό των Αμαζόνων αλλά και να μελετήσει τις διάφορες κοινωνικές και άλλες συνθήκες που οδήγησαν στη δημιουργία ομάδων από ανεξάρτητες, αυτάρκεις και σκληραγωγημένες γυναίκες. Στο πρώτο μέρος ο μύθος μάς περιβάλλει διακριτικά και παλεύει με τον ρεαλισμό και την επιστημονικότητα όσο γνωρίζουμε την Αίθρα, τα προβλήματα στον γάμο της με τον Παύλο, την αποστασιοποίηση και τη σκληρότητα της μητέρας της, Ιφιγένειας, τη θέση του Κορνήλιου Μπλεκ στη ζωή της, το έρεβος στο οποίο βυθίστηκε όταν έχασε άντρα και παιδί και πώς ξαναβγήκε στο φως με την πρόταση της σημαντικής ανθρωποαρχαιολόγου Άντριαν Μάγιορ να ανακαλύψουν μαζί μέσω των ανασκαφών στα Ουράλια όρη αν υπήρξαν πραγματικά οι Αμαζόνες ή αν ήταν αποκύημα φαντασίας και μύθων. Θα βρεθούν άραγε ίχνη γυναικών πολεμιστριών στην Ευρασία αν υλοποιηθεί πλάνο ερευνών από τη Θράκη ως την Ιλλυρία και τη Μαύρη Θάλασσα; Μια σειρά από γεγονότα και η υποτιμητική στάση του καθηγητή της στο Πανεπιστήμιο του Λιντς Κριστόφ Λεντίνσκι είχαν αναγκάσει την Αίθρα να θάψει μέσα της τον ενθουσιασμό, τις έρευνες και τη μελέτη που έριξε πάνω σε αυτό ακριβώς το αντικείμενο. Ήταν μια γυναίκα που σταδιακά και μέσα από την εξωσυζυγική της σχέση με τον Κορνήλιο Μπλεκ βρήκε επιτέλους τον εαυτό της και οδηγήθηκε σε ρηξικέλευθες αποφάσεις που σημάδεψαν για πάντα τη μετέπειτα ζωή της. Έχουμε απτή καταγραφή της κατάθλιψης και των συμπτωμάτων της, καθώς και σωστή σκιαγράφηση μιας γυναίκας που τόλμησε να βγει από τον τελματωμένο γάμο της και να σηκώσει κεφάλι, μόνο και μόνο για να νιώσει ένοχη και υπόλογη από μια σύμπτωση.

Η Αίθρα Μπάξερ δέχεται την πρόσκληση της ανθρωποαρχαιολόγου Άντριαν Μάγιορ από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, η οποία Μάγιορ οργανώνει αποστολή στα Αλτάια όρη και ζητάει αρχαιολόγο με ειδίκευση στην παλαιογραφία και γνώσεις σιβηρικών διαλέκτων. Η καταθλιπτική γοητεία του τοπίου ταιριάζει στην Αίθρα και η ιδέα αρχίζει να την ξυπνάει από τον λήθαργό της. Μια επιστημονική ανακάλυψη στο υψίπεδο Ουκόκ την περιμένει εκεί που θα προκαλέσει σοκ στην επιστημονική κοινότητα ενώ με τρόμο διαπιστώνει πως ανάμεσα στα μέλη της αποστολής είναι και ο κοντόφθαλμος Κριστόφ Λεντίνσκι. Γιατί όμως τον κάλεσε η Μάγιορ σε μια αποστολή όπου όλοι ξέρουν το ποιόν του ενώ η συνήθειά του να βαδίζει σε σίγουρα χνάρια, χωρίς να θέλει να ρισκάρει σε θεωρίες και φρέσκες ιδέες, τον χαρακτηρίζουν ως μια κακόβουλη μετριότητα, υπερόπτη, νάρκισσο και μισογύνη; Η Αίθρα πλαισιώνεται από πολύ ενδιαφέρουσες και διαφορετικές μεταξύ τους προσωπικότητες, υπαρκτές και μη, όπως η λιγομίλητη και διακριτική Νατάλια Πολόσμακ, μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, με επαναστατική μέθοδο στη διενέργεια των ερευνών, ο επίσης αρχαιολόγος Βαλερί Γκουλιάεφ, πεισματάρης, διαβαστερός και ακαταπόνητος, η ιστορικός Ελένα Κουζνέτσοβα, ο γιατρός Βλαντιμίρ Σιντόροφ, ο μυστηριώδης Μπακτιγιάρ, με καταγωγή από την πρωτεύουσα της Δημοκρατίας των Αλτάι, «ένας επιτυχημένος συνδυασμός σοβαρότητας, επιστημονικής κατάρτισης και οίστρου για μάθηση, με το μπρίο ηθοποιού και τη σπιρτάδα ατίθασου εφήβου» (σελ. 72) κ. ά.

Αυτό το συγγραφικά και αναγνωστικά προκλητικό σύνολο εργάζεται σε αντίξοες συνθήκες, έρχεται αντιμέτωπο με αφόρητο κρύο και δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης, ξημεροβραδιάζεται στην απόλυτη μοναξιά του οροπεδίου, καταπονείται σωματικά κι όμως όλοι τους παρακινούνται από τη φλόγα της μάθησης, της πληροφόρησης, της ανακάλυψης, όχι από εγωισμό και φιλαργυρία αλλά για να προχωρήσει η επιστήμη. Δυστυχώς, οι έρευνες των αρχαιολόγων δυσαρεστούν τους ντόπιους, οι οποίοι δε χάνουν ευκαιρία, παρακινημένοι από σαμάνους ή άλλα σημαντικά πρόσωπα της κοινότητάς τους, να επιτίθενται φραστικά ή ακόμη και σωματικά στους επιστήμονες. Λάφυρα πολύτιμης γνώσης αντιμάχονται την ανεμελιά των γηγενών κι η εισβολή αυτή βεβηλώνει την αταραξία τους, αυτό πρεσβεύουν κι αυτό πάντα θα είναι η διελκυστίνδα ανάμεσα στην πρόοδο και την οπισθοδρόμηση. Στα δυσπρόσιτα οροπέδια μαίνεται ένας πόλεμος με λεία την αλήθεια, όπως λέει χαρακτηριστικά η συγγραφέας. Ακόμη και στον χώρο της επιστήμης πάντως υπάρχουν δολοπλοκίες, ρουσφέτια και μικρότητες κι όλα αυτά συγκροτούν ένα μεστό, γεμάτο συναισθήματα, εκπλήξεις και εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες μυθιστόρημα, φόρος τιμής σε ανθρώπους που «με απολαβή μια αβέβαιη υστεροφημία αφοσιώνονταν στη σκαπάνη τους» (σελ. 140).

Το αντικείμενο του βιβλίου από ανθρωπογεωγραφικής άποψης είναι άκρως εντυπωσιακό, με την αλήθεια να αναμιγνύεται αρμονικά με τον μύθο. Οι στέπες της Μογγολίας είναι από τα πιο πρωτότυπα τοπόσημα που έχω συναντήσει σε ελληνικό μυθιστόρημα, με τις απέραντες εκτάσεις τους, τους άγνωστους στην ελληνική νοοτροπία ντόπιους με τα έθιμα, τα ήθη και τις συνήθειές τους, τον θρύλο της γυναίκας-ελάφι που λένε πως, όποτε εμφανίζεται, δεν είναι για καλό και με τόσα άλλα πραγματολογικά στοιχεία που συγκροτούν το ιδανικό φόντο για αυτήν την περιπέτεια φαντασίας και έρωτα. Η μυθολογία του τόπου είναι άκρως συναρπαστική κι έχει πολλές ομοιότητες με την ελληνική, παρ’ όλο που βρισκόμαστε στα σύνορα της Ρωσίας με το Καζακστάν, την Κίνα και τη Μογγολία, χιλιάδες μίλια μακριά από τη Μεσόγειο. Η γλώσσα τους είναι τα σιβηρικά τουρκικά και η αρχαΐζουσα εκδοχή της, η οϊρότ, την οποία μιλούνε κάποιοι επισκέπτες που απομένει στην Αίθρα, όταν καλείται σ’ έναν απρόσμενο ρόλο, να ανακαλύψει αν είναι καλοδεχούμενοι ή όχι. Επίσης η συγγραφέας παραθέτει αφειδώς τις μεθόδους που ακολουθούνται σε ανασκαφές και σε ταυτίσεις ευρημάτων: οστεοαρχαιολογική ανάλυση, ιστοχρονολόγηση, μέθοδος ραδιοϊσοτόπων του άνθρακα, γενετική αρχαιολογία και πολλά άλλα.

Εκεί λοιπόν που φτάνει η πλοκή σε κρίσιμο σημείο, η αφήγηση μας μεταφέρει 3000 χρόνια πίσω στο παρελθόν για να συμπληρώσει τα κενά που δημιουργήθηκαν και να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Στο δεύτερο μέρος γνωρίζουμε τη γυναίκα του Θόα, του βασιλιά της Ταυρίδας, σε μια ιστορία που παντρεύει έξυπνα τον μύθο με τον ρεαλισμό. Αιμοδιψείς και αδίστακτοι βασιλιάδες, παιδιά ημίθεα, καταδικασμένα να μην είναι ούτε θεοί ούτε άνθρωποι, όμορφες γυναίκες που υποτάσσονται στους συζύγους τους, ζουν και αναπνέουν σε μια εποχή που τη διακατέχει η φοβέρα της ενοχής, της ποινής και της ατίμωσης. Η ιστορία αυτή μας ανοίγει τις πόρτες σε μια από τις πιο γνωστές οικογένειας της ελληνικής μυθολογίας και ζωντανεύει με τέχνη και επιδεξιότητα την εποχή που έζησαν και τράνεψαν τα μέλη της. Φήμες διαψεύδονται, γνωστοί μυθολογικοί ήρωες πέφτουν από το βάθρο τους κι όλα αυτά όχι για χάρη κουτσομπολιού αλλά για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους και να τεκμηριωθεί περισσότερο η ψυχοσύνθεση της κόρης του Θόα. Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε και τη θεραπαινίδα της, την Ατθίδα, που το έσκασε από τη σκληρή ζωή των Αμαζόνων και κατάφερε να βρει θέση στην οικογένεια που ανέφερα, οπότε ζούμε από κοντά, μέσω του παρελθόντος της, τα ήθη, τα έθιμα, τις συνήθειες, την αυστηρή καθημερινότητα της γυναικείας αυτής φυλής. Το δεύτερο αυτό σκέλος δεν υπολείπεται σε τίποτα από άποψη πλοκής και ενδιαφέροντων χαρακτήρων, αντίθετα, η πρόσμιξη της ελληνικής με τη σκυθική μυθολογία και πραγματικότητα γίνονται με τέτοιο τρόπο που δίνουν άλλη διάσταση σε πρόσωπα και καταστάσεις ήδη γνωστά σε όσους αγαπούν τους μύθους. Κι όσο προχωράμε στο καλοστημένο σύμπαν του βιβλίου τόσο αρχίζουν να μπαίνουν αθόρυβα στη θέση τους κάποια πράγματα, τόσο επεξηγούνται κάποιες εκκρεμότητες από το πρώτο μέρος και η πρωτότυπη ιδέα της Πασχαλίας Τραυλού ολοκληρώνεται με υποδειγματικό τρόπο, χωρίς να απογοητεύει ή να δείχνει ακρότητες, υπερβολές ή βεβιασμένες κινήσεις για να δικαιολογηθούν τα πάντα. Το χτες είναι άρρηκτα δεμένο με το σήμερα, η Αίθρα είναι ένα σημαντικό κομμάτι ενός παζλ που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την πλήρη εικόνα του και το τέλος επαινεί την αυτοθυσία, τη μητρότητα, την ίδια την αγάπη.

Ποιοι ήταν οι Σκύθες που κυριάρχησαν στην κεντρική Ασία και πώς συνέβαλαν στη γέννηση και την ανάπτυξη των μύθων για τις Αμαζόνες; Πώς άλλαξε η κοινωνία αρχικά της Ευρασίας εξαιτίας τους από μητριαρχική σε πατριαρχική; Τι κοινό έχουν η Πυθία και η Κασσάνδρα με τις μάντισσες και τις σαμάνες αλλά και με τις γυναίκες πολεμίστριες του Ηροδότου, του Παυσανία και του Στράβωνα, όπως και η Πενθεσίλεια και η Αντιόπη με την Αμεζάν των Περσών, τη Σεμίραμι των Ασσύριων, τη Φου Χάο και τη Χουτουλούν; Πώς είναι δυνατόν οι Αμαζόνες να αναφέρονται στην τέχνη και στην ποίηση σε τέτοιο βαθμό και να μην υπήρξαν ποτέ; Πώς συνδέονται τα ευρήματα των λεγόμενων Altai men με τη δοξασία των Γιων του Ουρανού και πώς θα ανατρέψουν κάθε επιστημονική θεωρία έτσι και τεκμηριωθούν επιστημονικά, φέρνοντας στο φως πλάσματα που δεν έχουν γονιδιακή συγγένεια με τα γνωστά πρωτόγονα ανθρώπινα είδη; Αυτές και χιλιάδες άλλες πληροφορίες εμφανίζονται κατά την πορεία της ανάγνωσης και αναλύονται, συγκρίνονται, αλληλοαναιρούνται με εύληπτο και κατανοητό τρόπο. «Η ιέρεια με το τατουάζ» φωτίζει μιαν άγνωστη ως τώρα πλευρά της γυναικείας ιστορίας, αναδεικνύει με τον γνωστό, οικείο και αγαπημένο αφηγηματικό τρόπο της συγγραφέως σημαντικές κοινωνικές και οικογενειακές μεταβολές της αρχαιότητας που έβαλαν όμως τα θεμέλια για τον μετέπειτα ιστορικό παραγκωνισμό της γυναίκας κι όλα αυτά ζωντανεύουν μέσα από την ιστορία της Αίθρας, της Ιφιγένειας, της Ατθίδας και όχι μόνο. Πρόκειται για ένα πυκνογραμμένο, πολυεπίπεδο και πολυδιάστατο μυθιστόρημα που τονίζει την αξιοκρατία και την αξιοσύνη της γυναίκας μέσα από τον μύθο και την πραγματικότητα, δυο στοιχεία που, όσο κι αν δείχνουν αντικρουόμενα, «…αποδεικνύεται ότι αποτελούν το ευφάνταστο περίβλημα μιας σκληρής και αναμφισβήτητης αλήθειας» (σελ. 13), γιατί «…οι μύθοι… φαντάζουν γοητευτικοί και αθώοι, μα κρύβουν μέσα τους αλήθειες που αδυνατεί συνήθως να αντέξει ο νους του απλού ανθρώπου» (σελ. 284)..