Αναρωτήθηκε για το είδος των ανθρώπων που ζούσαν σε τέτοια σπίτια. Μπορεί για παράδειγμα να ήταν υπάλληλοι καταστημάτων, χαμηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, εμπορικοί αντιπρόσωποι, οδηγοί λεωφορείων, πωλητές ασφαλειών. Να γνώριζαν άραγε ότι δεν ήταν παρά μαριονέτες που χόρευαν όταν το χρήμα κινούσε τα νήματά τους; Πήγαινε στοίχημα ότι δεν το γνώριζαν. Και να το γνώριζαν όμως, τι τους έμελλε;… Οι μικροαστοί μέσα σε εκείνα εκεί τα σπίτια, πίσω από τις δαντελωτές κουρτίνες, με τα παιδιά τους, τα έπιπλα με δόσεις και τις ασπιδίστρες τους –ναι μεν συμμορφώνονταν προς την ηθική του χρήματος, κατάφερναν όμως να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους. Η ηθική του χρήματος, όπως την ερμήνευαν, δεν ήταν απλά κάτι κυνικό και άπληστο. Είχαν τις αρχές τους, τα απαραβίαστα ζητήματα τιμής. “Διατηρούσαν την αξιοπρέπειά τους” –ύψωναν τις ασπιδίστρες τους σαν λάβαρα.