Στέφανος Παπαδημητρίου-Η μαϊμού-εκδόσεις Άπαρσις

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

«Με αποκαλούσε μαϊμού. Στην αρχή δεν μου άρεσε αυτό το όνομα. Αυτή η λέξη έμοιαζε να με κοροϊδεύει. Μετά όμως την κατάλαβα, και δεν με ενοχλούσε που νόμιζε πως δεν ήξερα τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μου. Πίστευε πως τα ζωώδη όργανά μου δεν αντιλαμβάνονταν τις ανθρώπινες καταστάσεις. Εκείνος που επέμενε να περπατά αποκλειστικά στα δυο του άκρα, νόμιζε πως εγώ δεν μπορούσα να κατανοήσω τις ανθρώπινες κατασκευές»

Η πρώτη μου αντίδραση μόλις είδα το βιβλίο ήταν ο τίτλος και το εξώφυλλο με μια μαϊμού, ήταν η περιέργεια. Ξεχωριστό βιβλίο, ασυνήθιστο, έξυπνο και συμβολικό. Ένα μικρό μυθιστόρημα 113 σελίδων, που ενώ υπέθετα ότι θα το διαβάσω σε μια μέρα, επέστρεψα δυο-τρεις φορές στις σελίδες του, γιατί μου άρεσε και ήθελα να ξαναχωθώ ώστε να εμβαθύνω περισσότερο στις σκέψεις του συγγραφέα. Γιατί πράγματι, όπως γράφουν οι εκδόσεις Άπαρσις το βιβλίο είναι αποτέλεσμα μιας βαθιάς στοχαστικής δημιουργική γραφής.

Είναι το πρώτο μιας σειράς κειμένων μιας συνεργασίας των εκδόσεων με το Κέντρο της Χριστιάνας Λαμπριανίδη, συγγραφέως, σκηνοθέτιδας και ακτιβίστριας, που δίπλα της μαθήτευσε ο Στέφανος Παπαδημητρίου, συγγραφέας αυτού του πονήματος. Ήταν προτεινόμενος ως πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας, για το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας και έχει ακόμη ένα πεζογράφημα στο ενεργητικό του «Δυσλεκτικό στόμα δίγλωσσων τεράτων».

Η αλήθεια είναι χαίρομαι όταν εμφανίζονται νέοι άνθρωποι που έχουν κάτι ξεχωριστό να μας πουν και δίνουν μια νέα λογοτεχνική ματιά, φρέσκια και ελπιδοφόρα στο εκδοτικό γίγνεσθαι. Οι εκδόσεις Άπαρσις μας έχουν συνηθίσει άλλωστε τα τελευταία χρόνια να εκδίδουν ξεχωριστά βιβλία, που έχουν να δώσουν σημαντικά μηνύματα στους αναγνώστες. Τι είδους βιβλίο είναι όμως η Μαϊμού;

Μικρές ιστορίες που πονάνε, ιστορίες που φεύγει ο φόβος και μένει η ενοχή. Ιστορίες που έρχονται από μια μαϊμού σ΄ έναν ναυτικό και τις μεταμορφώνει σε βιβλίο. Πώς έγινε τελικά συγγραφέας και πουλά τρελά ο εκδοτικός οίκος; Λέξεις, γλώσσα, Κένταυροι, τέρατα, γάτοι μαθημένοι σε καβγάδες, λιοντάρια, θεοί και μοίρες, Ηρακλής και Ανταίος, η ιστορία και η μυθολογία ως πρωταγωνίστριες σε κάποια άλλα κεφάλαια, οι νεκροί και οι ζωντανοί που συνυπάρχουν στις γραμμές του. Μπαίνει τελικά η λέξη ΤΕΛΟΣ στο μυθιστόρημα; Θέλει η μαϊμού να ξεμπλεχτεί από τον κόσμο της γραφής ή θέλει να ορίσει αυτή πού θα μπει η τελεία;

Όσο ο αναγνώστης πλησιάζει στο τέλος αυτού του μυθιστορήματος, τόσο ξεδιαλύνει το τοπίο και βρίσκονται οι απαντήσεις.

Ο δημοσιογράφος Βασίλης Καλαμαράς γράφει στο οπισθόφυλλο πως είναι πολυεστιακό και πολυρυθμικό το μυθιστόρημα. Η μαϊμού γίνεται γλωσσολογικό ζώο συντροφιάς του συγγραφέα ο οποίος μεταμορφώνεται και μεταμορφώνει, μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο του πραγματικού, ενώ την ίδια στιγμή σκάβει και ανασύρει τα θαμμένα των θνητών οστά. Πώς είναι ένα μυθιστόρημα που ρηγματώνει την Ιστορία, καθώς σπειροειδώς κατεβαίνει στο ανέγγιχτο και στο ανήκουστο τρυπώντας το έδαφος του γνωστού έως να συναντήσει το υπέδαφος του αγνώστου. Επίσης πως η Μαϊμού ούτε κατηγορεί, ούτε κατηγορείται, κοιτάζει τον αναγνώστη στον καθρέφτη, καθώς απομακρύνεται από το δικαστήριο.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί του! Καλοτάξιδο να είναι!