Ο Ωκεανός του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο είναι ένα μυθιστόρημα που αν του δώσεις την απαραίτητη προσοχή θα αγγίξει κάτι μέσα σου που δεν ξέρεις ότι υπάρχει ή ξέρεις αλλά για κάποιο λόγο που μόνο εσύ γνωρίζεις πραγματικά επιλέγεις να θάψεις βαθιά. Αν το διαβάσεις με προσήλωση ίσως του δώσεις την ευκαιρία να πάρει σάρκα και οστά.

Εφτά διαφορετικοί άνθρωποι αποφασίζουν για προσωπικούς λόγους να διανυκτερεύσουν κάποια βράδια στο πανδοχείο Αλμάγερ,το οποίο βρίσκεται τόσο κοντά στη θάλασσα ώστε τα κύματα γλείφουν τους τοίχους του. Η θάλασσα παίζει καθοριστικό ρόλο μέσα σε αυτό το βιβλίο. Από την αρχή μέχρι το τέλος ο συγγραφέας κάνει εκτενή αναφορά σε αυτή, ίσως δίνοντάς της τον ρόλο της ψυχής του ανθρώπου. Μια ψυχή που δεν μπορεί να είναι πάντα ήρεμη και γαλήνια αλλά θα έχει τις τρικυμίες και τα σκαμπανεβάσματα της. Ίσως είναι οι προσωπικοί δαίμονες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Στην ουσία ποτέ δεν είναι οι άλλοι,αλλά εμείς οι ίδιοι. Πάντα θα βρίσκεται εκεί και θα σε περιμένει να την εξερευνήσεις,είτε θες να πας στα ρηχά και στα σίγουρα,είτε να κάνεις βουτιά στα βαθιά και σκούρα νερά,εκεί όπου κρύβονται τα πιο σκοτεινά μυστικά σου.

Μέσα από τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων θίγει ζητήματα καίρια όπως η ζωή και ο θάνατος,ο χρόνος,ο έρωτας,οι επιθυμίες και η ύπαρξη του Θεικού στοιχείου. Ζητήματα που απασχολούν τους ήρωές μας και όχι μόνο. Σημαντικό ρόλο επιλέγει να δώσει και στο λευκό χρώμα. Το λευκό επιδέχεται πολλές σημασίες.Μπορεί να είναι το χρώμα της αγνότητας,της γαλήνης...( στην Κίνα είναι το χρώμα του πένθους)!!! Εδώ το λευκό παίρνει τον ρόλο της ομίχλης που θολώνει την όρασή σου και ακροβατείς ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία.Κρύβει κάθε άλλο χρώμα,αλλά μόνο τα κρύβει,δεν τα εξαφανίζει.Αυτά είναι πάντα εκεί και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή που θα έχεις την διαύγεια για να εμφανιστούν στα μάτια σου.

"Ο σύζυγος νόμιζε πως ήταν τόπος ίασης.Μα ίαση είναι μια λέξη πολύ μικρή για ότι συμβαίνει εδώ.Είναι απλό. Αυτό είναι ένα μέρος όπου παίρνεις άδεια από τον εαυτό σου"

Εγώ δεν θα έλεγα ότι παίρνεις άδεια από τον εαυτό σου,αλλά από την ουτοπία της ζωής γύρω σου και αφιερώνεσαι στην πραγματική ζώη,που πάλλεται μέσα σου σαν τα κύματα του ωκεανού.Μια ζωή που ψάχνει απεγνωσμένα διέξοδο αλλά εμείς για κάποιο λόγο την εγκλωβίζουμε,είτε γιατί είμαστε δειλοί είτε γιατί δεν ξέρουμε πως να την ζήσουμε.Αυτή είναι πάντα εκεί και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να βγει στην επιφάνεια και να ρουφήξει αχόρταγα οξυγόνο.

Το μοναδικό αρνητικό που επισήμανα είναι ότι η γραφή σε κάποια σημεία είναι περίεργη και σε αναγκάζει να διαβάσεις και να ξαναδιαβάσεις μια πρόταση για να καταλάβεις. Κατά τα άλλα μου άρεσε πολύ και θα αναζητήσω κι άλλα βιβλία του συγγραφέα.