Μόλις ένα χρόνο μετά την Μάχη της Κρήτης και την κυριαρχία των Ναζί στο νησί, πολλούς μήνες πριν το αντιστασιακό ελληνικό ορόσημο του Γοργοπόταμου, στην πιο κρίσιμη φάση του Μετώπου στη Βόρεια Αφρική, το σαμποτάζ στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου επέφερε βαρύ πλήγμα στους γερμανικούς σχεδιασμούς υποστήριξης από αέρος του Ρόμελ και αποτέλεσε την πρώτη, μεγάλης κλίμακας, πράξη αντίστασης στον ελληνικό χώρο, μάλλον και σε ολόκληρη την Ευρώπη, τότε που ακόμη όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα. Άλλο ένα στοιχείο που προσδίδει ιδιαιτερότητα στη συγκεκριμένη επιχείρηση είναι το γεγονός ότι πρωταγωνιστές που την έφεραν εις πέρας ήταν Γάλλοι κομάντος, στην μοναδική δυναμική εμφάνισή τους στην «εισαγόμενη» αντιστασιακή δράση στην Ελλάδα, πριν αυτή καταστεί αποκλειστικό πεδίο των Εγγλέζων.
Ως ιστορικό γεγονός το σαμποτάζ του ’42 στο αεροδρόμιο Ηρακλείου έμεινε μάλλον στο περιθώριο της ιστοριογραφίας της περιόδου, όπως ακριβώς (μήπως γι’ αυτό;) στο διωκόμενο «περιθώριο» της μεταπολεμικής ελληνικής πραγματικότητας κατατάχθηκε επί δεκαετίες ο μοναδικός κρητικός πρωταγωνιστής του.
Από το ηλικιακό «περιθώριο» εισέβαλε στο κέντρο της επιχείρησης ο αδιαφιλονίκητος βασικός πρωταγωνιστής της σύντομης ιστορίας του Σαμποτάζ: Ένα παιδί μόλις 15 ετών, δηλώνοντας ψευδώς μεγαλύτερη ηλικία, κατάφερε να καταταγεί στους Ελεύθερους Γάλλους του Ντε Γκολ και αγγίζοντας τα
17 του χρόνια δόξασε τη γαλλική αντίσταση στο έδαφος της Κρήτης, καταθέτοντας στο πεδίο της αντιναζιστικής δράσης την ίδια του τη ζωή, χιλιάδες μίλια μακριά από εκεί που οι συμμαθητές του ανέμελοι εξακολουθούσαν να διαβιούν στους ρυθμούς του «πουρκουά».
Έτσι ή κάπως έτσι, ο 17χρονος Πιερ-Λεοστίκ επιβεβαίωσε το κατά Κικέρωνα αξίωμα ότι η Ιστορία είναι «φως της αλήθειας, μάρτυρας των καιρών, δάσκαλος της ζωής» και αποτέλεσε μούσα κρητικής κοπής για την ανά χείρας απόπειρα θεατρικής αφήγησης. Το ότι Γάλλοι μαντιναδολογούν με ατόφια κρητική προφορά, ας εκληφθεί ως ειλικρινής ανταπόδοση της Κρήτης σε εκείνους που ήρθαν να παίξουν τις ζωές τους κορώνα γράμματα για χάρη της, για την λευτεριά και την τιμή της, σε αντίθεση με πολλούς ντόπιους «νουνεχείς πουρκουάδες».