Κάθε χειμώνας που ερχόταν έφερνε μαζί του και μία παρακαταθήκη από τον προηγούμενο: σκελετοί κάτω από γέφυρες, κρυοπαγήματα και αρρώστιες, χιόνια που έκαιγαν, ασπρόμαυρα Χριστούγεννα.
Ο ήλιος ξεθώριαζε στην ομίχλη και οι κυρίες με τις γούνες μεταμορφώνονταν σε αλεπούδες, αρκούδες και λεοπαρδάλεις και σάλταραν στα ταξί και στα τρόλεϊ και η πόλη ερήμωνε, γινόταν γκρίζος λαβύρινθος με κίτρινα φώτα και σκουριασμένα κάγκελα.
Αφιερωμένο ολοκληρωτικά στους ανθρώπους που έχουν χάσει τον εαυτό τους ή σε αυτούς που στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν ποιοι πραγματικά είναι περνούν στην άλλη πλευρά, αγωνιώντας για τη δική τους αλήθεια. Μια πορεία ή επιλογή ζωής, όπου υπάρχει εκφυλισμός όσο στη ψυχή τόσο και στο σώμα τους με διακριτές τις κακουχίες και τις ψυχικές μεταπτώσεις που χαράσσονται στα ήδη αλλοιωμένα από αυτές χαρακτηριστικά του προσώπου τους.
(Ηλίας Βογδάνης, λογοπεδικός - από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)