Παραδοσιακά το βασικό καθήκον της φιλοσοφίας και της ηθικής ιδίως, σε θέματα επιστημονικού ενδιαφέροντος, είναι η αποσαφήνιση των θεωριών, της δομής τους, της ερμηνείας τους και η σύνδεσή τους με την πραγματικότητα ή την εμπειρία. Το παράδειγμα ωστόσο της γεωργικής βιοτεχνολογίας δεν έχει κανένα προφανές ισοδύναμο στη φιλοσοφική θεωρία. Με έναυσμα τη διαφαινόμενη ένδεια της φιλοσοφίας στην παραχώρηση καταληκτικών απαντήσεων ή εναλλακτικών προτάσεων, τη δυναμική συγκεκριμένων φιλοσοφικών αλλαγών στον τομέα της βιοτεχνολογίας και τις συνεπαγόμενες ηθικο-επιστημονικές αντιπαραθέσεις, στόχος του βιβλίου είναι η επανατοποθέτηση της γεωργικής βιοτεχνολογίας στο σταυροδρόμι συντονισμένων βιοηθικών και βιοτεχνολογικών αναζητήσεων. Η συγκριτική ανάλυση ανθρωποκεντρικών και βιοκεντρικών ηθικών σχημάτων - αριστοτελική τελεολογία, σύγχρονες θεωρίες βιοκεντρισμού, φιλοσοφία εξελικτικής βιολογίας, θεάσεις αναγωγισμού και ολισμού – τα αξιολογεί ως παρωχημένα και αντιπαραγωγικά στον σύγχρονο διάλογο. Αντίστοιχα, η ανασκόπηση της συστημικής και φιλοσοφικής βάσης στα θέματα κινδύνων, μέσω του βιοδικαίου εμφανίζεται εξίσου ανεπαρκής. Ο ηθικός προβληματισμός δυσχεραίνεται περαιτέρω όταν επεκτείνεται στις μελλοντικές γενεές μέσω της θεωρίας της δικαιοσύνης, του επιχειρήματος της βιωσιμότητας και της απόδοσης δικαιωμάτων. Εν κατακλείδι, εγείροντας αυτά τα ερωτήματα εκ νέου παρά απαντώντας τα, η ηθική σκέψη ενθαρρύνεται να απομακρυνθεί από μια άκαμπτη εννοιολογική διχοτόμηση στο να εισάγει νέους τρόπους χρήσης των φιλοσοφικών μοντέλων και να προχωρήσει σε συγκλίνουσες κοσμοθεωρίες.