« […] αλλά όταν μπει η αγάπη στο δωμάτιο
θα της πω να ψάξει / για τη χτένα μου την μπλε
μες στη σακούλα που έφερε ο ηλίας»

Τον καιρό της κόβιντ απαγόρευσης και της ανθρωποπαύσης, ανάμεσα στο εκεί του κέντρου αποκατάστασης (όπου οι επισκέψεις απαγορεύονται ακόμη και για τους οικείους) και το εδώ του δικού της σπιτιού, η ηλικιωμένη, άρρωστη και πλέον κατάκοιτη μητέρα, ξάφνου μάρτυρας και ευαγγελίστρια των δικών της Παθών, μα κατά βάθος αδάμαστη ψυχή και αγωγός αγάπης, περνά σιγά σιγά σαν την κλωστή μέσ’ από τη βελόνα προς την άλλη μεριά. Μετατοπίζεται· συνεχίζει όμως να ζει και να μεταμορφώνεται.

Μετά το υμνημένο από κριτική και κοινό μ_otherpoem: μόνο λόγος και το βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών (Ίδρυμα Κ. και Ελ. Ουράνη) και υποψήφιο για Κρατικό Βραβείο Ποίησης εσύ: τα στοιχεία, το νέο –ένατο κατά σειρά– βιβλίο ποίησης του Βασίλη Αμανατίδη είναι μια συγκλονιστική ποιητική μαρτυρία από τη χώρα των ζωντανών, που συναρμόζει το επικαιρικό και επείγον του ντοκουμέντου με το άχρονο. Στο ∞: αποκατάσταση, η μητέρα (το αντικείμενο της ποίησης του μ_otherpoem) αυτονομείται, αναδεικνύεται σε υποκείμενο και σε ποιήτρια (των δικών της) ποιημάτων, ενώ ο ποιητής γιος σε ωτακουστή, καταγραφέα και μοντέρ της νέας της φωνής. Μέσα από τον βυθό αυτού του σπονδυλωτού έργου 53+4 ποιημάτων, αναδύεται κυρίαρχη η δύναμη και η δημιουργική ικανότητα του νου να υπερνικά τη βάναυση πραγματικότητα, αλλά και της γλώσσας –και μετωνυμικά της ποίησης– να μεταμορφώνεται και να μας μεταμορφώνει, συνενώνοντάς μας πέρα από το γενετήσιο τραύμα, τη φθορά, τον θάνατο.

Τα βιβλία ποίησης του Αμανατίδη είναι υβριδικές αυτομυθοπλασίες για τις μεταμφιέσεις και τις μεταμορφώσεις του εαυτού μέσα στον χρόνο. Εάν το μ_otherpoem ήταν ένα ποίημα ως συμπυκνωμένο μυθιστόρημα, το ∞: αποκατάσταση είναι ένα ποίημα ως θεατρικό έργο, όπου το εγώ υποχωρεί και, πάνω απ’ το χείλος του τέλους, μας επιτρέπεται να παρακολουθήσουμε εκείνο που μένει: τη ζωή ολόλαμπρη παρ’ όλη την απώλεια με, παρόλο τον σπαραγμό, μια δοξαστική αίσθηση γιορτής, σχεδόν νίκης.