Θυμάσαι το βράδυ εκείνο που κοιμηθήκαμε παρέα στο σπίτι σου; Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Σε θυμάμαι να φτιάχνεις «μαργαρίτες» και εμένα να μένω έκπληκτος με την ψυχραιμία σου. Συζητήσαμε εκτενώς για τη νόσο και τα βήματα που θα ακολουθούσαμε. Ως ουτοπία, η κουβέντα μας συνεχίστηκε και επικεντρώθηκε σε όνειρα και κατάστρωση σχεδίων στο μέλλον αναφορικά με την πραγματοποίηση ταξιδιών. Το βράδυ εκείνο, για πρώτη φορά, διέκρινα στα μάτια σου την λαχτάρα σου για ζωή. Δεν μπορούσα να στο στερήσω παρόλο που μέσα μου πίστευα ότι τίποτα από αυτά που συζητούσαμε δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί. Χαίρομαι που με διέψευσες και μάλιστα πανηγυρικά, καθώς ενάμιση χρόνο μετά πραγματοποιήσαμε ένα από τα ωραιότερα μας ταξίδια στην μαγευτική Ιρλανδία. [...]
Στο βιβλίο «Ευχή και Κατάρα» του Δημήτρη Αθανασόπουλου, ο συγγραφέας αποτυπώνει γεγονότα και σκέψεις από την περίοδο που ο 30χρονος αδελφός του διεγνώσθη με Μη Μικροκυτταρικό Καρκίνο του Πνεύμονα, παρουσιάζοντας και σχολιάζοντας το σύστημα υγείας και την αλληλεπίδρασή του με το ανθρώπινο στοιχείο. Υπό το πρίσμα της προσωπικής εμπειρίας, όπως τη βίωσε μέσω του αγώνα για τη ζωή του αδελφού του, αλλά και με τη γνώση που απέκτησε από την πολυετή εργασία του σε φαρμακευτικές εταιρείες, δίνει το δικό του στίγμα στο συχνό και συνάμα ταμπού θέμα του καρκίνου, τηρώντας σταθερά ειλικρινή στάση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις που όρισαν ως έναν βαθμό τη δύσβατη πορεία από την απογοήτευση στην ελπίδα και από την Κατάρα στην Ευχή.