Μένη Πουρνή-Οι άκανθες των αιώνων-Δρόμων

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Μια λέξη έπεσε στο χαράκι του χρόνου

γεννήθηκε ένα ποίημα.

Την Μένη Πουρνή τη γνώρισα από το διαδίκτυο, διαβάζοντας κείμενά της, διηγήματα και ποιήματα σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες περιοδικών. Αναζήτησα την πρώτη της ποιητική συλλογή που εξέδωσε από τις εκδόσεις Δρόμων. Μια λιτή, χαριτωμένη έκδοση, όπως πρέπει να είναι οι ποιητικές συλλογές. Χωρίς πλουμίδια και ευφάνταστα εξώφυλλα όταν μιλά ο ποιητής με τους στίχους του. Η ποίηση μιλά στις καρδιές των αναγνωστών και η Μένη Πουρνή μιλά με τις λέξεις. Ξεκίνησα με το δίστιχο αυτό γιατί μου άρεσε. Πώς γεννιέται ένα ποίημα; Ποιες συναισθηματικές αναταράξεις γίνονται μέσα μας ώστε μια λέξη γίνεται η δύναμη που μπορείς να κρατηθείς για να γράψεις εικοσιπέντε ποιήματα;

Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα όταν διάβασα τα ποιήματά της. Μια νέα κοπέλα γεννημένη το 1981, μεγαλωμένη σε μια εποχή που η χώρα ζούσε σε υλική ευμάρεια, όταν άρχισε να καταλαβαίνει τον κόσμο γύρω της, περίμενα πως θα έχει πιο ανάλαφρα ποιήματα. Για έρωτες και ηλιοβασιλέματα. Κι όμως, όταν διάβασα πως τελείωσε το ιστορικό και αρχαιολογικό τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ότι είναι κάτοχος μεταπτυχιακού, και πολλά άλλα, ξαναδιάβασα τα ποιήματά της. Γράφει ποιήματα ξεχωριστά που σηκώνουν πολλές αναγνώσεις, τα διαχωρίζει στο χθες και το σήμερα. Ποιήματα που γεννιούνται μέσα από αντρικά αγάλματα, όπως το «Ο άνδρας από τη Μοτύη» που το 1979 βρέθηκε στη Μοτύη της Σικελίας,

Χόρευε ή στροβιλιζόταν;

Όπως και να 'χει, έφτασε στο σήμερα

ντυμένος κι ακίνητος στην αιωνιότητα.

Μάλλον δε ελληνοπρεπής παρά Έλλην.

Χαμένος σ' έναν άχρονο ρυθμό.

Άχειρ, σαν άνθρωπος μπροστά στο πεπρωμένο.

Μας γνωρίζει τα «Ταυρομένια ταυροκαθάψια», που ήταν άθλημα της μινωικής εποχής, όπου ο αθλητής εκτελούσε άλματα πάνω από ένα ταύρο, φέρνει έναν ταξιδιώτη ανίκανο να ιππεύσει τη ράχη ενός ταύρου, να γίνεται μάρτυρας ενός νέου για εκείνον δράματος, πολύ διαδομένου στη Δύση το οποίο συγκρίνει με τα προσωπικά του πάθη στη ζωή. Ακόμη ένα ποίημα «Cava dei graeci tyranni», αφιερωμένο στη μνήμη του Γιώργου Σεφέρη και αναφέρεται στο γεγονός που ο μεγάλος ποιητής επέστρεψε με την εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση στην Ελλάδα. Ο τίτλος του ποιήματος είναι το ιταλικό λιμάνι, ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού του.

Φαίνεται πως η ιστορία είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής της, αφού περνά μέσα από τις ποιητικές της ανησυχίες. Η Ποίηση στο πρώτο μέρος είναι ιδιαίτερη, εξειδικευμένη. Όμως υπάρχουν εξηγήσεις για κάθε ποίημα κι έτσι ο αναγνώστης μπορεί να εμβαθύνει πιο ολοκληρωμένα στην ποίησή της. Το σήμερα, το δεύτερο μισό του βιβλίου είναι πιο κατανοητό και άμεσο για τους αναγνώστες του σήμερα.

Η Μένη Πουρνή έχει ταλέντο, έχει φαντασία, γνώσεις και καταφέρνει όμορφα να προβάλλει το κάλλος, την ιστορία, τη λογοτεχνία μέσα από τους στίχους. Θα ήθελα όμως να πειραματιστεί και σ’ ένα άλλο είδος όπως το υπαρξιακό, να μιλήσει για τις ανησυχίες της για το αύριο ώστε να γίνει πιο προσιτή η ποίησή της. Να περάσει τα μηνύματά της στους συνομήλικους που σήμερα ακροβατούν. Με το ένα πόδι στην Ελλάδα και το άλλο στην ξενιτιά. Να μας μιλήσει για την Ελλάδα που ονειρεύεται και ν’ ανοίξει τα πανιά της ποίησης σε πιο προσβάσιμα λιμάνια για να βρει πιο πολλούς εραστές της ποίησής της. Καλοτάξιδο να είναι και εύχομαι τα ομορφότερα!

Μάθηση, γνώση, εξέταση ξανά και ξανά

σαν σιδερένιες μπάλες στα πόδια μου.

Δάσκαλός μου το παράθυρο δίπλα στο θρανίο. “

” Χαράξαμε και φέτος στις πλάκες

Τα δράματα

Τρεις ποιητές

Τέσσερα έργα.

Νικητές και Στεφάνια.

.