Η ποιητική συλλογή της Ελένης Αναστασίου πραγματεύεται το ακατόρθωτο ιδανικό του έρωτα, ακατόρθωτο, διότι όπως προδίδουν οι στίχοι της, αποτελεί την προϋπόθεση για την υπόσταση του. Με ύφος λυρικό, μα όχι παραδοσιακό, πρόκειται για ένα βιβλίο που ανήκει στη μοντέρνα ποίηση, χωρίς την ανάγκη της ομοιοκαταληξίας για να αναδείξει το νόημα του. Η Ελένη Αναστασίου ισορροπεί ανάμεσα στις μνήμες του παρελθόντος και στις προσδοκίες του μέλλοντος. Η απουσία των τίτλων στην πλειονότητα των ποιημάτων προδίδει την ανάγκη της να παραγκωνίσει τις φόρμες και να εκφράσει με γύμνια και χωρίς περιττά στολίδια την ουσία των στίχων της. Τα ποιήματα σε αυτό το βιβλίο λειτουργούν ως πιόνια σε ένα παιχνίδι μνήμης/λήθης με νικήτρια πάντοτε την πρώτη. Το στοιχείο της νοσταλγίας είναι διάχυτο σε όλη τη συλλογή, ενώ παράλληλα η αίσθηση της απογοήτευσης, είτε ερωτικής, είτε κοινωνικής, που εκφράζεται με αρκετές ρητορικές ερωτήσεις, δίνουν την εντύπωση πως η Ελένη Αναστασίου προσδοκεί με το να αρνείται να προσδοκεἰ. Όπως όλοι μας άλλωστε.