Μπήκαμε στη χρονιά της επετείου των 200 χρόνων από τον Μεγάλο Σηκωμό του 1821 και, όπως ήταν αναμενόμενο, εντείνεται η πολιτική και ιστορική συζήτηση για τη σημασία του. Στα ΜΜΕ ηγεμονεύει η επίσημη εκδοχή, δηλαδή ένας «γιορτασμός» που επιχειρεί να αποδομήσει μια επέτειο διόλου βολική, καθώς ζούμε μια εποχή πολύπλευρης απώλειας κάθε κυριαρχίας της Ελλάδας και του λαού της, και ενός ενδοτικού «ρεαλισμού» που διαπερνά ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό φάσμα. Πρωταγωνιστές σε αυτήν την επιχείρηση είναι βέβαια όσοι στελεχώνουν την επιτροπή της κας Αγγελοπούλου, επικουρούμενοι και από δήθεν προοδευτικές πτέρυγες που ιδρώνουν για να «απομυθοποιήσουν» την Ελληνική Επανάσταση.
Και οι μεν και οι δε εξαίρουν τον ρόλο των ξένων δυνάμεων και απεχθάνονται τον «πρωτογονισμό» των οπλαρχηγών και των μαζών της αγροτιάς και της ναυτοσύνης που, με όλες τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες τους, έκαναν πράξη το όραμα του Ρήγα και το σχέδιο των Φιλικών: έναν ξεσηκωμό ενάντια στην οθωμανική τυραννία που βρήκε απέναντί του και το αντιδραστικό τείχος της Ιεράς Συμμαχίας. Έναν ξεσηκωμό που εν πολλοίς προδόθηκε και έμεινε ατελής, όπως ατελές και πλήρως εξαρτημένο ήταν και το νεαρό ελληνικό κράτος που προέκυψε από αυτόν. Παρ’ όλα αυτά, έστω κι έτσι, προέκυψε κράτος – κόντρα στους σχεδιασμούς των Μεγάλων και την ισχύ του αντιπάλου.
Ευτυχώς, είναι πολλοί αυτοί που έστω και με στοιχειακό τρόπο αντιδρούν στην απόπειρα ξαναγραψίματος της Ιστορίας, και αρκετοί αυτοί που βουτάνε σε ιστορικά έργα και σε πρωτότυπες πηγές για να οπλιστούν με γνώση και επιχειρήματα. Το φετινό Ημερολόγιο των εκδόσεων Α/συνεχεια προσπαθεί να βάλει κι αυτό ένα πετραδάκι στην προώθηση της συζήτησης και γνώσης για την επέτειο – δίνοντας κάθε εβδομάδα μικρά εναύσματα για ουσιαστικότερες αναζητήσεις. 53 εβδομάδες, 53 σύντομα κείμενα, συνοδευόμενα από αντίστοιχη εικονογράφηση, που αναφέρονται σε γεγονότα και απόψεις πρωταγωνιστών του 1821, με παραπομπές σε απομνημονεύματα αγωνιστών και σε σελίδες ιστορικών έργων.
Στο φετινό ημερολόγιο μοιραζόμαστε κάποια ψήγματα του Εικοσιένα –άλλα πολύ κι άλλα λιγότερο γνωστά– που επιβεβαιώνουν, όσο αποσπασματικά κι αν είναι, τον πλούτο, την αντιφατικότητα και την πολυπλοκότητα μιας πραγματικής επανάστασης, με το μεγαλείο και τον ηρωισμό της, αλλά και τις ελεεινότητες και ανεπάρκειές της. Χωρίς φτιασιδώματα αλλά και χωρίς διαστρεβλώσεις. Διακόσια χρόνια μετά, το «αθάνατο κρασί του Εικοσιένα» εξακολουθεί άραγε να είναι μεθυστικό;