Στις αρχές του 19ου αιώνα στην Δύση, χάρη στα κυρίαρχα ρεύματα της εποχής, φούντωσε ένα ενθουσιώδες φιλελληνικό ρεύμα, με την κοινή γνώμη να υποστηρίζει σθεναρά και να είναι έτοιμη να υπηρετήσει, τον απελευθερωτικό του Έλληνα αγώνα. Το φιλελληνικό ρεύμα έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην πορεία του Έθνους μας. Πρόκειται για ένα σπάνιο ιστορικό γεγονός, καθώς ενεργά η παγκόσμια πνευματική τάξη συσπειρώθηκε και αγωνίστηκε για να υποστηρίξει την απελευθέρωση της Ελλάδος. Ο Ελληνισμός δεν ήταν μια όποια «εθνικότητα», ήταν ο Πολιτισμός τους. Ο φιλελληνισμός στην Δύση προέκυψε από εκτίμηση και θαυμασμό για την ιδιαιτερότητα της ελληνικής σκέψης, την σάρκωσή της στην πολιτική, στους θεσμούς και στην τέχνη, ιδιαίτατα όμως στο άθλημα της Δημοκρατίας ως προτύπωση της θεσμικής κατοχύρωσης των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Δυνατά υπέρ των αγωνιζομένων Ελλήνων ακούστηκε στην Γαλλία η φωνή του χρωστήρα του νεαρού ακόμη Ντελακρουά, ο οποίος με την εξαίρετη τέχνη του, απέδωσε όχι μόνο το πνεύμα του πόνου αλλά και την έκταση της φρικωδίας της οθωμανικής αντεκδίκησης, του αχαλίνωτου φθόνου. Ο άνεμος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 συνεπήρε και την Ισπανία με υπέδαφος μακρόχρονης ελληνικής καλλιέργειας, που στο όνομα του Αράντα αποτύπωσε την δυσκατάποτη οθωμανική παρανοική διαστροφή. Πρόκειται για δύο συνθέσεις, συνθέσεις του αληθεύειν και κοινωνείν, απόδειξη ότι η γνωσιολογία και η οντολογία δεν εκφράζονται μόνο με φιλοσοφικό λόγο αλλά μεταπλάθονται σε τέχνη και υποστασιοποιούνται σε θεσμούς κοινοτικής αγωνιστικής λειτουργίας.