Ὁ Νεοπλατωνισμὸς (καὶ ἐν γένει ὁλόκληρη ἡ Ἀρχαιοελληνικὴ Φιλοσοφία) ἑδράζεται σὲ κάποιες κοινὲς ἰδέες, οἱ ὁποῑες διαφοροποιοῡνταιριζικὰ ἀπὸ τὶς ἀντιλήψεις τῆς Βίβλου. Γιὰ τοὺς Ἕλληνες ὁ Κόσμος εἶναι Αἰώνιος• τὸ «Ἕν» καὶ τὰ «Πολλά» ἀποτελοῡνται, ἐν τέλει, ἀπὸ τὴν ἴδια Οὐσία. Ἀντίθετα, γιὰ τὴν Βίβλο ὁ Κόσμος εἶναι Δημιούργημα ἐκ μηδενὸς τοῡ Θεοῡ, δηλ. δὲν προέρχεται ἀπὸ τὴν Θεία Οὐσία, ἡ ὁποία οὕτως ἤ ἄλλως εἶναι Ἀμέριστη. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Κόσμος οὔτε αὐτονόητος εἶναι, οὔτε ἀναγκαῑος.
Γιὰ τοὺς Νεοπλατωνικοὺς ἡ Ψυχὴ εἶναι Προαιώνια καὶ Ἀθάνατη καὶ τὸ Ὑλικὸ Σῶμα ἀποτελεῖ τὸν Τάφο της• γι’ αὐτὸ ὁ Θάνατος εἶναι ὁ Λυτρωτὴς τῆς Ψυχῆς ἀπ’ τὰ δεσμὰ τῆς Ὕλης. Ἐξ οὗ καί στὴν Ἀρχαιότητα τὰ Νεκροταφεῑα ὀνομάζονταν «Σήματα» (Σῆμα = Φυλακή).
Ἀντίθετα γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ἡ Ψυχὴ εἶναι καὶ αὐτὴ Δημιούργημα τοῡ Θεοῡ ἐκ μηδενὸς καὶ ὁ Ἄνθρωπος ἀποτελεῑ ψυχοσωματικὴ ἑνότητα. Ὡς ἐκ τούτου ὁ Θάνατος ἀποτελεῖ τὸν ἔσχατο ἐχθρό τοῡ ἀνθρώπινου Προσώπου.
Παρ’ ὅλες τὶς διαφορές, αὐτὲς ὅμως ὁ Χριστιανισμὸς ἀναγκάστηκε νὰ χρησιμοποιήσει τὴν Ἑλληνικὴ Φιλοσοφία γιὰ νὰ διατυπώσει τὸ Τριαδικὸ και Χριστολογικό του Δόγμα (ΟΥΣΙΑ, ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ, ΦΥΣΙΣ κλπ.) μέσῳ τοῡ ὁποίου συμβίβασε τὸν αὐστηρὸ Μονοθεϊσμὸ τῆς Παλαιᾱς Διαθήκης, μὲ τὴν Θεότητα τοῡ Ἰησοῡ τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Μόνο ποὺ αὐτὴ ἡ χρήση ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΟΡΩΝ γιὰ τὴν διατύπωση τοῡ χριστιανικοῡ Δόγματος (Τριαδολογία – Χριστολογία) ἐν τέλει, ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕ τὸν Χριστιανισμό, ΕΞΕΛΛΗΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ.