Στο έργο αυτό θα γνωρίσετε κάτι που αποκαλώ βρικόλακες· νεκρές κουβέντες που όμως επιστρέφουν μετά θάνατον εμποδίζοντας τον άνθρωπο να ζήσει τη ζωή του με τον τρόπο που ο ίδιος επιθυμεί.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, σε κάποιο φιόρδ της νορβηγικής υπαίθρου, η κυρία Άλβιγκ ετοιμάζεται να εγκαινιάσει ένα ορφανοτροφείο στη μνήμη του συζύγου της και να υποδεχτεί τον μοναχογιό της, ανερχόμενο ζωγράφο, που ζούσε στο εξωτερικό. Στην πόλη φτάνει και ο πάστορας Μάντερς, παλιός φίλος της κυρίας Άλβιγκ, στον οποίο η τελευταία διηγείται την αλήθεια για τη ζωή της και τον σύζυγό της, κατά τ’ άλλα σεβαστό από την τοπική κοινωνία, λοχαγό Άλβιγκ.
Βρικόλακες! Το ζευγάρι της σέρας… βρικολάκιασε! αναφωνεί στο τέλος της πρώτης πράξης η κυρία Άλβιγκ, βλέποντας τον γιο της να ερωτοτροπεί με τη Ρεγγίνα, όπως έκανε παλιότερα ο λοχαγός με τη μητέρα της. Τελικά δεν εξομολογείται μόνο η κυρία Άλβιγκ την αλήθεια για το παρελθόν αλλά και ο γιος της τον λόγο που επέστρεψε στο πατρικό του· βασανίζεται από μια βαριά ασθένεια και γι’ αυτό ζητά να τον βοηθήσει να αυτοκτονήσει.