«ο πυγμάχος θέλει να χαϊδέψει
μα δεν υπάρχει κανείς να του βγάλει τα γάντια»

Ο τρυφερούλης νεκροτόμος δεν έβγαλε Ιατρική, μα έχει αποστηθίσει σώμα. Δεν αγάπησε άλλωστε ποτέ το διάβασμα. Πάντοτε χάιδευε παρά διάβαζε. Έτσι, έμαθε να λέει την αφή, όπως λένε άλλοι τον καφέ και τα χαρτιά.

Ούτε τους αστερισμούς μελετά ο τρυφερούλης νεκροτόμος, μα όποτε σχολάει από τα μπαρ που ξενυχτάν οι πικραμένες καρδιές, σηκώνει μ` αγωνία το βλέμμα του αναζητώντας το άστρο που καταργεί το εγώ και ρηματοποιεί το μαζί. Και το ακολουθεί, μάγος μαζί και μαγεμένος.

Ο τρυφερούλης νεκροτόμος τιμά τη μνήμη του έρωτα όχι τη μέρα του αγίου βαλεντίνου μα τη νύχτα του αγίου βαρθολομαίου, γιατί ξέρει τον έρωτα, ξέρει και το θάνατό του. (Άραγε γι` αυτό επιμένει να γράφει το κρεββάτι με δύο βήτα; Ένα του βαλεντίνου κι ένα του βαρθολομαίου;).