Με το που πέρασαν το κατώφλι της απόκοσμης λέσχης θα νόμιζε κανείς πως ο χρόνος όχι μόνο σταμάτησε, αλλά τη μετέφερε χωρίς δεύτερη σκέψη στο κάστρο που δέσποζε η αιμοδιψής παρουσία του Κόμη Δράκουλα.
Ήταν αλήθεια εκεί... στα άδυτα του σκυθρωπού και σκοτεινού κτιρίου όπου ο μύθος και η φαντασία πορεύτηκαν με την πραγματικότητα.
Μπορεί το απόκοσμο τοπίο να μη συμπλήρωναν ομιχλώδεις βάλτοι, ούτε πανύψηλα δέντρα, που έμοιαζαν με γιγάντια χέρια, έτοιμα να σε παγιδέψουν μέσα τους. Μπορεί να μην περιβάλλονταν από απόκοσμες εικόνες μαρτυρικού θανάτου δύσμοιρων ανθρώπων που άφησαν την τελευταία τους πνοή μετά από ένα βασανιστικό σούβλισμα. Ούτε ακόμα και κρανία που φάνταζαν αποτρόπαια βραβεία καρφωμένα στους τοίχους. Παρόλα αυτά όμως η αίσθηση που την κυρίευσε σίγουρα θα μπορούσε να προκαλέσει κρίση πανικού.