Yπάρχει πάντοτε η εκδοχή το μοιραίο να μην έχει, ίσως, περιστασιακό ένδυμα. Δηλαδή, μπορεί να μας εμφανίζεται ή να πρόκειται αναποδράστως να μας εμφανισθεί κατ’ αναγκαίον τρόπο. Είναι δυνατόν να αποτελεί στοιχείο ή και θεμελιώδη κόμβο ενός αιτιοκρατικού (ή άλλου) προκαθορισμού. Ενός προκαθορισμού στον οποίον δεν είχαμε παρελθοντική, ως προς το μοιραία κυοφορούμενο, πρόσβαση. Από την άλλη μεριά (και τούτο ισχύει και για το περιστασιακά μοιραίο) είναι δυνατόν αυτό που συνέβη, συμβαίνει ή θα συμβεί να έχει όχι μόνον κακές αλλά και καλές συνέπειες για μας.