H παρούσα εργασία μας είναι απόρροια των προβληματισμών μας, κυ­ρίως σε ψυχοκοινωνικό επίπεδο, σχετικά με το βίωμα της πρόσφα­της πανδημίας (Covid-19), η οποία δημιούργησε πληθώρα προβλημά­των (σε παγκόσμιο επίπεδο) σε θέματα πολιτικής, οικονομίας, ιατρικής περίθαλψης, ψυχοκοινωνικών διεργασιών και πολλά άλλα.
Την περίοδο της πανδημίας κυριάρχησε το συναίσθημα του φόβου για τον ιό, ο φόβος για τους οικείους μας, αλλά και για τον θάνατο. Η αβεβαιότητα εμφανίστηκε στη ζωή όλων μας τόσο για τα υγειονομικά ζητήματα όσο και για τον αντίκτυπο που έχει η πανδημία σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας. Η άμεση επιστροφή στην κανονικότητα ήταν η μεγάλη επιθυμία. Θα είναι όμως ίδια η πραγματικότητα στη μετά Covid-19 εποχή;
Η πρόσφατη εμπειρία μας σε καταστάσεις εγκλεισμού προειδοποιεί για ανησυχητική αύξηση των ποσοστών ενδοοικογενειακής βίας. Αυτό το βίωμα θα μπορούσε να προλάβει περιστατικά βίας με τη λήψη προλη­πτικών μέτρων, κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη, τουλάχιστον όχι παγκο­σμίως. Τα παιδιά και οι γονείς καλούνται να διαχειριστούν τη νέα συνθή­κη της τηλεκπαίδευσης, η οποία ταράσσει την ισορροπία της οικογένειας πολυεπίπεδα. Προκλήσεις εμφανίζονται ανάμεσα και στα ζευγάρια. Ο εγκλεισμός φέρνει στην επιφάνεια προβλήματα στις σχέσεις, τα οποία δεν μπορούν να αποφευχθούν τώρα μέσω της καθημερινότητας.
Αναφορά γίνεται επίσης στη «νέα πραγματικότητα» που δημιουργή­θηκε, κατόπιν της εμφάνισης του κορονοϊού (Covid-19). Συγκεκριμένα, στην περίπτωση αυτή, αναλύεται ο αντίκτυπος της πανδημίας, αλλά και οι επιπτώσεις της δραματικής μείωσης της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, ως απόρροια των μέτρων προφύλαξης, στην ψυχική υγεία των πολιτών.