Άραγε πώς είναι το πατάρι του δικού σου μυαλού; Ίσως να ’ναι ένα σκονισμένο, σκοτεινό δωμάτιο, γεμάτο ξεχασμένα αντικείμενα που ίσως κι αν τα ξαναδείς να μη σου χρειάζονται τώρα πια, όμως δε θέλεις και να τα πετάξεις, έτσι δεν είναι; Γιατί άλλωστε αυτά τα σκονισμένα πράγματα που για κανέναν άλλον δεν έχουν την ίδια αξία είναι οι αλήθειες σου, είναι οι διάσπαρτες εικόνες της δικής σου ιστορίας για τις μέρες που έγινες αυτός που είσαι σήμερα.

Αυτό το πατάρι λοιπόν στο δικό μου μυαλό είναι ένα δωμάτιο γεμάτο μουσικές, άλμπουμ με φωτογραφίες, κάτι κασέτες με παιδικές ταινίες και κάποια θρίλερ που “είδα” πίσω από την πλάτη του καναπέ κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά μου – κι ένα μικρό σεντούκι, σαν αυτά που κρύβουν μεγάλους θησαυρούς, έτσι και το δικό μου έχει έναν τόσο μεγάλο θησαυρό που ίσως για άλλους να μην έχει αξία, όμως για μένα είναι το κεντρικό δωμάτιο του μυαλού μου, είναι οι αλήθειες μου…