Το Κρατικό Θέατρο, που ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη μέσα στην Κατοχή (1941-1944), αποτελεί το μοναδικό παράδειγμα κρατικά χρηματοδοτούμενου θεάτρου που δημιουργείται για να λειτουργήσει στην τοπική γλώσσα σε ολόκληρη την κατεχόμενη τότε Ευρώπη. Εκκινώντας από αυτή την διαπίστωση, και μέσα από τεκμήρια που για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, όπως άρθρα από τις δοσιλογικές εφημερίδες της πόλης ή το ίδιο το αρχείο του θεάτρου, το βιβλίο παρακολουθεί όχι μόνο τις παραστάσεις και την πρόσληψή τους από την κριτική, αλλά, πολύ περισσότερο τις πολιτικές διεργασίες που οδήγησαν στη δημιουργία του θεάτρου και επέβαλαν τους όρους λειτουργίας του. Το κατοχικό Κρατικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, στον ένα μόνο χρόνο ζωής του (1943-1944) θα προλάβει να συνδεθεί με μία «μυθική» αφήγηση, σύμφωνα με την οποία η ίδρυσή του θα αποδίδεται σε πολιτικές αντιμετώπισης ενός «εθνικού» κινδύνου, και γι’ αυτό η λειτουργία του θα πρέπει να ανταποκρίνεται στα προτάγματα αυτής της εθνικοφροσύνης, θεματοφύλακες της οποίας θα έχουν ανακηρυχθεί τόσο οι κατοχικές, όσο οι δοσιλογικές ελληνικές αρχές.