Λέξεις αλεξίσφαιρες, λέξεις φοβισμένες, λέξεις ολομόναχες, λέξεις με μικρές αποικίες, που τις εκπορθείς, που σε εκπορθούν, κι άλλες που ακόμα ψάχνεις.
Χρώματα του νερού, της φωτιάς, της πέτρας, που δεν υπήρχαν, που θα υπάρξουν, χρώματα άλλων ματιών. Η ποίηση εγκατεσπαρμένη.
Και συ, με το λυχνάρι του Αλαντίν, να τρυπώνεις μέσα στη χώρα των καθρεφτών, να μετατρέπεσαι, να ρουφάς τη μαγνητική των λέξεων, τις αλληλουχίες των ήχων και να μένεις εκεί, με μια γεύση υγρού πικρού φιλιού να σ’ ακολουθάει, να σου μαλάζει την καρδιά…